Rozdanie 29; rozdawał N, obie po partii.

Rozdanie 29 Rozd. N, po partii: obie	♠ QJ63 ♥ 53 ♦ AT964 ♣ 87
♠ 52 ♥ KJT984 ♦ KQ ♣ AQJ		♠ A ♥ A762 ♦ J852 ♣ K632
	♠ KT9874 ♥ Q ♦ 73 ♣ T954

Zgodnie z opisem systemu skacząca odpowiedź 2♥ to forsing do dogranej na bardzo dobrym kolorze kierowym, w zasadzie co najmniej sześciokartowym. Nie jest to zatem zwykły, suchy forsing, tylko jednocześnie wskazanie karty z poważnymi perspektywami szlemikowymi. Otwierający – z czterokartowym fitem kierowym, bocznym singletonem i dwoma asami – jest zatem bardziej niż upoważniony do splintera 3♠, po którym W zapyta się o wartości i po dowiedzeniu się, iżE ma ich dwie, zapowie szlemika w kiery. Ta jedyna w dzisiejszym zestawie rozdań gra premiowa to prawdziwy superkontrakt zarówno z teoretycznego punktu widzenia, jak i absolutnie bezproblemowy w rozgrywce.

Nie na każdym jednak stole sekwencja pary WE pobiegnie tak gładko, gracz S ma przecież przyzwoite piki i atrakcyjny układ 6–4. Wprawdzie i on jest po partii, ale na pewno może sobie pozwolić na wejście – i to skaczące, a nie proste, na szczeblu jednego. Zwłaszcza że jego partner jest po pasie, S może być zatem pewien, iż przeciwnikom wychodzi co najmniej końcówka.

Po pikowym skoku e-S-a i uzgodnieniu tego koloru przez jego partnera (po partii raczej tylko na szczeblu trzech) sytuacja pary WE będzie dużo trudniejsza. Tak bowiem forsujące 3♥ W, jak i podniesienie do 4♥ przez E (po 3♠ e-N-a nie może on niczego innego zalicytować, partner może przecież mieć nieco słabszy forsing) – szczególnie te ostatnie – zostałyby zapowiedziane także z wyraźnie słabszymi rękami/ręką, bez tak poważnego potencjału szlemikowego. Gracz W, z poważnymi nadwyżkami, musi zatem ruszyć, a ponieważ jego cuebid 5♣ często wiele nie da (przynajmniej bez specjalnych ustaleń, a tych na pewno w indywiduelu zbraknie; u zgranej pary po takich 5♣ zapowiedź 5♦ E powinna pełnić rolę tzw. cuebidu zastępczego czy zapowiedzi last train, tj. przyrzekać kontrolę w pikach, partner ją bowiem wykluczył, nie obiecywać zaś zatrzymania w karach), może zdecydować się na klasyczny inwit kolorem przeciwnika 5♥, uzależniający grę premiową od posiadania przez partnera zatrzymania w kolorze przeciwników. W tym wypadku można wprawdzie odnieść wrażenie, że jest to działanie wielce ryzykowne, gdyż W posiada tylko dwie wartości, w rzeczywistości ryzyko nie jest jednak duże. Otóż przy racjonalnym założeniu, że na swoją licytację kontrpartnerzy posiadają dużo punktów w pikach, doprawdy trudno wyobrazić sobie rękę partnera (zawodnika E) bez dwóch asów. Przy pełnym wyłączeniu pikowym na WE graczom NS pozostaną bowiem co najwyżej dwa miltony poza tym kolorem, zaś gdy ♠A znajduje się w ręce E – mają ich maksimum sześć, zatem i wtedy nie mogą to być dwa asy. W aktualnym rozdaniu po inwicie 5♥ gracz E zgłasza 5♠, informując partnera o kontroli pierwszej klasy w pikach, W wie jednak, że należy poprzestać na szlemiku (gdyby partner miał trzy asy i fit kierowy, zalicytowałby po 3♠ e-N-a mocniej).

Wreszcie sekwencja ostatnia – kiedy S podniesie do 4♠, graczowi W wolno będzie przyjąć, iż przeciwnicy pracują na dziesięciu atutach, partner ma więc w tym kolorze krótkość. Może wówczas – w oparciu o spodziewane pełne wyłączenie w pikach – wrzucić szlemika, poprzedzając to ewentualnie niespecjalnie potrzebnym pytaniem o asy. Kiedy zaś uzna (w zasadzie racjonalnie), że stać go jedynie na (mocne) zachęcenie partnera do gry premiowej, to po 4♠ e-S-a zgłosi cuebidowe 5♣. W takich okolicznościach to gracz E powinien powiedzieć 6♥, a może nawet pokazać jeszcze stopera pierwszej klasy w kolorze przeciwników odzywką 5♠.

Generalnie, w indywiduelu należy jednakże preferować sekwencje proste, absolutnie jednoznaczne, nawet jeśli odbiegają one nieco od teoretycznej doskonałości.

Minimaks teoretyczny: 6♠(NS) z kontrą, 8 lew; 1100 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 11 (WE);

♦ – 8 (WE);

♥ – 12 (WE);

♠ – 8 (NS);

BA – 11 (WE).