Rozdanie 4; rozdawał W, obie po partii.

Rozdanie 4 Rozd. W, po partii: obie	♠ ♥ A J 10 5 4 2 ♦ A K Q J 2 ♣ Q 6
♠ K J 9 8 6 3 2 ♥ 6 ♦ 10 3 ♣ 5 4 2		♠ Q 5 ♥ 9 7 3 ♦ 9 7 6 5 ♣ K 9 8 3
	♠ A 10 7 4 ♥ K Q 8 ♦ 8 4 ♣ A J 10 7

Z kartą W chciałoby się otworzyć 3♠, niestety zawiera ona aż osiem (siedem i pół) lew przegrywających, a więc w zasadzie za dużo na popartyjne otwarcie na szczeblu trzech; mimo to niektórzy posiadacze tej rękina pewno się na taki krok zdecydują. Z drugiej strony bardziej niż szkoda byłoby z tą kartą spasować, przeto – jeżeli nie 3♠ – nie pozostanie nic innego, jak – także dalekie od modelu – otwarcie 2♠. Wbrew pierwszemu wrażeniu 3♠ mogą bardziej pomóc aniżeli zaszkodzić przeciwnikomna ich drodze do szlema – choć kierowego, a nie optymalnego bezatutowego. Wprawdzie N wejdzie po nich „jedynie” 4♥, ale jego partner – mimo że świadom faktu, iż zapowiedź ta mogła zostać w jakimś stopniu wymuszona – będzie w zasadzie zmuszony do zrobienia choćby jednego kroku naprzód – czy to kolorem przeciwnika 4♠, czy to, szczególnie tam, gdzie E powie 4♠, blackwoodem 4BA. Po 4♠ e-S-a N powinien skoczyć na 6♦ (lepsze niż enigmatyczne 5♠), wskazując w ten sposób boczny kolor, a zatem i źródło lew. Jest duża szansa, choć absolutnej pewności brak, iż wystarczy to e-S-owi do zapowiedzenia wielkiego szlema w kiery. Natomiast po blackwoodzie N odpowie 5♥, pokazując dwie wartości bez ♥D, wówczas niejeden zawodnik S zdecyduje się jeszcze na zainwitowanie szlema zapowiedzią 5BA. N oczywiście zaproszenie to przyjmie naturalnym skokiem na 7♦, skończy się wtedy na wielkim szlemie – w kiery, ale raczej nie w bez atu.

Wracamy do otwarcia 2♠, które w finale IMP 2015 padnie najczęściej. W opisie systemu nie ma ani słowa o konwencyjnym wejściu 4♦ (sekwencja druga), omówimy je zatem dodatkowo na końcu. GraczeN będą zatem musieli jakość sobie radzić i zapewne zalicytują 3♠, które według przyjętych standardów są albo pytaniem o zatrzymanie do 3BA (w oparciu o pełnego longera w młodszym), albo solidną dwukolorówką z kierami (inaczej wejście 3♥). S odpowie na to 3BA, na razie jego ręka nie jest bowiem dostatecznie mocna na wyższą licytację, partner może bowiem posiadać tylko pełne kara i – powiedzmy – jedną  dobrą figurę z boku. N ujawni wówczas dwukolorówkę, a że w turnieju na maksy powinien za wszelką cenę dążyć do gry w kolor starszy – powinien to uczynić nie zapowiedzią 4♦ (kara i kiery), tylko 4♥ (solidna dwukolorówka na kierach i młodszym, z przewagą kierów, a zatem układem 6♥–5♣/♦). Oczywiście, przy takim postawieniu sprawy co do znaczenia 3♠ musimy przyjąć, iż  rebidy e-N-a 4♣, 4♦ i 4♥ wskazują karty dwukolorowe, a nie silne ręce jednokolorowe na pokazanym kolorze (jak w przypadku, gdy gra się dużymi dwukolorówkami 4♣/♦), nieodpowiednimi do zgłoszenia w pierwszym okrążeniu kontry. Jest to w tym wypadku nie tylko konieczne, ale i mocno użyteczne – także z tego powodu, iż z silnymi rękami jednokolorowymi można sobie – mniej lub bardziej precyzyjnie – poradzić w inny sposób.

Po 4♥ partnera ręka e-S-a ogromnie urośnie, uzgodni on przeto ten kolor cuebidowymi 4♠, a po cuebidowych 5♦ e-N-a zainwituje wielkiego szlema zapowiedzią 5♠; wskaże też w ten sposób kontrole pierwszej klasy w obu kolorach czarnych. N warunkowo zaakceptuje partnerowe intencje wielkoszlemowe i potwierdzi dobre kara zapowiedzią 6♦; sam wielkiego szlema raczej nie zgłosi w obawie o przegrywającą w atutach. To jednak wystarczy już e-S-owi, aby zalicytować 7♥, choć znów raczej nie 7BA. To zapewnie również nie do zastosowania w indywiduelu, ale powyższą licytację  można udoskonalić w sposób następujący (sekwencja druga). Otóż po partnerowych 6♦ S zgłasza 6♠, potwierdzając posiadanie ♠A, aby w ten sposób przesądzić 7♥, ale też zainwitować 7BA, jeżeli N ma bokiem (w karach) gotowe lewy. Z aktualną kartą partner powie co najmniej 7♦, aby właśnie bardzo solidne kara pokazać, po nich zaś S konsekwentnie przeniesie na 7BA. W pełni logiczne, ale w indywiduelu bez wątpienia przynajmniej trochę niebezpieczne!

Wreszcie wspomniana sekwencja dodatkowa (trzecia z powyższych), też nie dla indywiduela, albowiem mocno konwencyjna. Otóż N wchodzi w niej 4♦, wskazując dużą dwukolorówkę na czerwonych. Rzecz jasna S musi ruszyć ku wyższej grze i czyni to przy pomocy zapowiedzi 4♠. Również stricte konwencyjnej, uzgadnia ona bowiem szlemikowo kiery, podczas gdy 5♣ uzgodniłyby drugi kolor partnera – kara. N reaguje na to cuebidowymi 5♦, zaś S kontynuuje licytację wielkoszlemowym zaproszeniem 5♠, przyrzekającym też kontrole pierwszej klasy w obu kolorach czarnych (N pominął trefle). Z punktu widzenia N są to bez wątpienia asy, przeto pyta się on o wartości odzywką 5BA, widzi bowiem w swej ręce pełne kara. S wskazuje (zero albo) trzy wartości, przeto N zapowiada wielkiego szlema, i to w bez atu, ma bowiem wyliczone 13 lew: sześć kierowych, pięć karowych oraz dwa czarne asy. Nie da się tu wprawdzie sprawdzić ♥D, jest jednak wielka szansa, iż licytujący tak zdecydowanie partner honor ten posiada. A w najgorszym wypadku N poszuka jej w rozgrywce – najprawdopodobniej w ręce E, partnera blokującego…

Finał IMP 2015 to impreza wysokiej klasy, zatem na dużej większości stołów w rozdaniu tym zostanie zalicytowany wielki szlem. Warto zatem zapowiedzieć go w bez atu, nawet odrobinę ryzykując, dopiero bowiem 2220 punktów zapewni stronie NS naprawdę okazałą notę turniejową.

Minimaks teoretyczny:  7BA(NS), 13 lew;  2220 dla NS. 

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 12 (NS);

♦ – 13(NS);

♥ – 13 (NS);

♠ – 8 (S!);

BA – 13(NS).