Rozdanie 28; rozdawał W, po partii NS.

Rozdanie 28 Rozd. W, po partii: NS	♠ Q 10 3 2 ♥ J ♦ A 9 7 6 2 ♣ 5 4 3
♠ ♥ Q 9 4 2 ♦ K 8 5 3 ♣ A K 8 6 2		♠ J 9 8 6 5 ♥ 7 3 ♦ Q J 10 ♣ J 10 7
	♠ A K 7 4 ♥ A K 10 8 6 5 ♦ 4 ♣ Q 9

Po dosyć oczywistym początku: otwarciu przez W 1♦ i odpowiedzi jego partnera 1♠ (w korzystnych założeniach dosyć w pełni uzasadnionym) – S najprawdopodobniej wejdzie 2♥; to w niekorzystnych założeniach w zasadzie wystarczy. Na tym najczęściej licytacja wygaśnie, E nie będzie już bowiem walczył ze swoimi 5 punktami. Druga opcja gracza S to rozpoczęcie od kontry, w jego zamiarze objaśniającej, która zapewne lepiej odda spory potencjał jego ręki. Należy jednak pamiętać, iż ten ostatni został już poważnie nadwerężony – zarówno faktem, iż głos w licytacji zabrali obaj przeciwnicy, jak i przez to, iż jeden z nich zgłosił piki – kolor bocznego longera rękiS. W tym drugim wypadku otwierający da jeszcze zapewne rebid 2♣, aby pokazać swój najdłuższy i najlepszy kolor, po nim nastąpią dwa pasy (E nie powinien raczej dokonywać negatywnego wyboru koloru 2♦, na swą licytację partner powinien bowiem mieć na pewno pięć trefli – czy to w składzie 4♦–5♣, czy to 5♦–5♣) i S objaśnisię przez 2♥. N powie wtedy naturalne 2BA – partner może bowiem posiadać 18–19 PC – wprawdzie nie ma stopera treflowego, ale ponieważ jest z założenia słaby, wszystkich trzech kolorów licytowanych przez przeciwników trzymać w zasadzie nie może. S powtórzy wówczas swoje sześciokartowe kiery, na samodzielne zgłoszenie końcówki go bowiem nie stać, zaś N spasuje, także on zrobił już bowiem swoje. A w partnerowych kierach ma tylko singla, choć jest to honor…

Niektóre pary NS dojdą tu zapewne do końcówki, niekiedy zawodnicy S zapowiedzą ją nawet z ręki, najczęściej grane będą jednak kierowe częściówki, na szczeblu dwóch albo trzech. W zawistuje ♣A, a potem będzie kontynuował ♣K i treflem. Ostatnią z tych lew rozgrywający przebije, następnie zaś dostanie się do dziadka ♦A, aby zagrać stamtąd ♥W i puścić go wkoło. W zabije go ♥D i drugi raz skróci rękę przeciwnika – treflem albo karem. Istotnie, rozgrywający dokona tej przebitki, a potem do końca wyatutuje, zgrywając ♥A K 10, zaś na końcu zagra w piki – i zgodnie z tym, o czym został uprzedzony w licytacji, będzie musiał oddać wziątkę w tym kolorze. Sam skompletuje przeto dziewięć lew.

Zupełnie inaczej może zakończyć się to rozdanie, gdy E na otwarcie partnera spasuje. Wprawdzie może w ten sposób zgubić dobrą końcówkę w piki, ale tym razem najczęściej doprowadzi do tego, iż dograną w ten kolor zapowiedzą przeciwnicy:

Na czwartej ręce padnie wtedy najprawdopodobniej wywoławcza kontra, po takiej zapowiedzi najłatwiej będzie bowiem można uzgodnić optymalny do gry kolor starszy. A wówczas N odpowie 1♠ i nawet jeżeli partner zadowoli się inwitującymi 3♠ (niejeden po prostu wrzuci końcówkę), N będzie miał pełne podstawy, aby dołożyć dograną.

Przeciwko 4♠(N) E zaatakuje ♦A, teoretycznie rzecz ujmując, dając rozgrywającemu szansę na wybronienie się tylko bez jednej (jedynie atak treflowy otworzyłby drogę do bezwzględnej wpadki bez dwóch). Nawet wówczas gracz N musiałby wszakże poruszać się niezwykle celnie, tj. ani razu nie zaatutować (chyba że blotką z ręki do siódemki na stole!?), tylko na przykład zagrać ♥A, ♥K oraz kiera i zrzucić z ręki dwa trefle (tj. nie przebijać tam trzeciej rundy kierów). Taka gra nie jest wykluczona, na zasadzie, że i tak zawsze trzeba będzie oddać dwa trefle, potem jednak rozgrywający musiałby już działać w sposób zgoła nieortodoksyjny. Racjonalne jest przeto postawienie prognozy, iż grający w piki będą brali tylko 8 lew.

Minimaks teoretyczny:  3♥(NS), 9 lew; 140 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (WE);

♦ – 7 (WE);

♥ – 9 (NS);

♠ – 8 (NS);

BA – 6 (NS,WE!).