Rozdanie 5; rozdawał N, po partii NS.

Rozdanie 5 Rozd. N, po partii: NS	♠ K 3 2 ♥ A 6 5 3 ♦ Q 7 6 5 ♣ A 7
♠ Q 10 9 7 ♥ K 7 ♦ A K 4 2 ♣ 9 6 3		♠ A 8 6 5 4 ♥ Q J 8 2 ♦ J ♣ Q J 10
	♠ J ♥ 10 9 4 ♦ 10 9 8 3 ♣ K 8 5 4 2

¹drury

 ² naturalne, karta nieminimalna (z takową E zgłosiłby sztuczny rebid 2♦; jest też kilka innych wariantów tej konwencji)

Na WE znajduje się 23 PC oraz dziewięć kart w kolorze starszym, większość duetów tej linii zapowie więc końcówkę w piki. Los tego kontraktu będzie w dużym stopniu zależeć od pierwszego wistu. Wprawdzie S nie wyjdzie raczej w trefle, co doprowadziłoby do szybkiej przebitki w tym kolorze, jak najbardziej może jednak zaatakować ♥9. A wówczas jego partner zabije pierwszą lewę ♥A, po czym jak najszybciej zagra ♣A, treflem do króla i przebije trzecią rundę tego koloru. I już będzie bez jednej, rozgrywający powinien jednak obronić się przed wyższą wpadką. Po ujawnieniu się ♣K u e-S-a będzie przecież wiadomo, iż ♠K musi znajdować się w ręce e-N-a, który otworzył licytację na pierwszej ręce. I nie mógł on pozostać singlowy – po przebitce – N nie może bowiem żadną miarą posiadać dziewięciu kart w kolorach czerwonych. Rozgrywający powinien więc dostać się do stołu ♥K albo ♦A, by zagrać stamtąd ♠D. Istotnie S ma singlowego ♠W, przeto E nie odda już żadnej lewy, skończy się zatem na wpadce bez jednej.

W taki sam sposób kontrakt 4♠(E) może zostać wygrany po ataku karowym – odmiennie dziewiątką – z solidniejszego niż w kierach sekwensu; niewątpliwie na niejednym stole takie wyjście nastąpi. Rozgrywający zabije ♦A na stole, po czym powinien właśnie zagrać stamtąd ♠D (!). N otworzył przecież licytację i ma słabe bez atu, najczęściej właśnie z ♠K, a może i z ♠K W x. Jeśli piki dzielą się 2–2, to niezależnie od tego, który z broniących ma króla, E będzie musiał oddać co najmniej jedną wziątkę w tym kolorze. Natomiast przy atutach podzielonych 3–1 jedyna lokalizacja zwycięska dla strony WE to ♠K x x u e-N-a i singlowy ♠W u e-S-a. Przy singlowym ♠K u e-S-a jego partner będzie musiał zdobyć wziątkę na ♠W x x. Zatem optymalna rozgrywka to zabicie pierwszej lewy ♦A na stole, zgranie też ♦K i wyrzucenie z ręki trefla (by zabezpieczyć się przed ewentualną przebitką w tym kolorze), a potem wyjście z dziadka ♠D, z zamiarem puszczenia jej wkoło. W turniejowym rozdaniu to zagranie na jedyną szansę istotnie doprowadzi do zrealizowania końcówki pikowej.

W protokole rozdania spotkamy jednak najczęściej wpadkowe 50 dla NS, ale też na pewno osiągnięte w sposób opisany wyżej 420 dla WE. Znajdą się nim też jedynie częściówkowe 140 oraz 170 dla tej ostatniej strony.

Minimaks teoretyczny: 4BA(WE), 10 lew; 430 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ –  6 (NS,WE!);

♦ – 7 (NS);

♥ – 7 (WE);

♠ – 9 (WE);

BA – 10 (WE).