Rozdanie 2; rozdawał E, po partii NS.

Rozdanie 2 Rozd. E, po partii: NS	♠ A 10 4 3 ♥ A K 8 5 4 3 ♦ Q ♣ K 2
♠ J 6 5 ♥ J 7 ♦ A J 10 4 ♣ J 10 7 3		♠ K 9 8 ♥ 10 9 2 ♦ K 8 3 2 ♣ 8 5 4
	♠ Q 7 2 ♥ Q 6 ♦ 9 7 6 5 ♣ A Q 9 6

¹półforsując

²rewers, 5⁺♥–4♠

³nadwyżkowe, z ręką słabszą S zgłosiłby kolor młodszy albo 3♥ z dubletonem

Naturalna sekwencja, która pozwoli parze NS bez trudu osiągnąć końcówkę w rozłożony 6–2 kolor starszy. Gdyby rebid 2BA e-S-a miał nie forsować, musiałby on w zamian skoczyć na 3BA, po których N, z układem 6–4,  i tak przeniósłby zapewne na 4♥. Owszem, 3BA też wychodzą, obrońcy mają jednak wówczas do zdjęcia cztery kara, a to pozbawi e-S-a nadróbki. Po ataku niekarowym rozgrywający już ją jednakże weźmie, odegra bowiem sześć kierów, trzy trefle oraz ♠A.

W kiery natomiast gracz N powinien wziąć (co najmniej) 11 lew, w naturalny sposób zagra bowiem pika do damy. Co więcej, aby N nie zdobył drugiej nadróbki, E musi zawistować w karo, inaczej przegrywająca tego koloru wyleci na ♣D i rozgrywający zrobi już nielicytowanego szlemika. A że taki wist nie będzie padał często, wiele duetów NS zapisze po swojej stronie protokołu cenne 680 punktów.

Oprócz 680 dla NS w protokole rozdania spotkamy minimaksowe 650, ale również 630 i 600 dla tej strony.

Minimaks teoretyczny:  5♥(NS), 11 lew albo 5♠(NS), 11 lew; 650dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (NS);

♦ – 7 (NS);

♥ – 11 (NS);

♠ – 11 (NS);

BA – 9 (NS).