Rozdanie 13; rozdawał N, obie po partii.

Rozdanie 13 Rozd. N, po partii: obie	♠ Q 7 6 5 4 ♥ Q ♦ Q 8 ♣ K Q 10 5 2
♠ K J 10 ♥ 3 ♦ 9 5 4 3 ♣ A 9 8 7 4		♠ 9 8 3 ♥ A J 7 4 ♦ A J 7 2 ♣ J 3
	♠ A 2 ♥ K 10 9 8 6 5 2 ♦ K 10 6 ♣ 6

¹wilkosz

²do koloru partnera

albo:

¹wilkosz

²do koloru partnera

³piki i młodszy

⁴naturalne, (ale też co najmniej lekki) inwit do końcówki kierowej

¹dwukolorówka piki i inny

Schciałby za wszelką cenę zagrać w kiery, ale po dwukolorowym otwarciu partnera nie będzie to raczej możliwe, szczególnie na szczeblu częściówki. Wydaje się przeto, iż gracz ten postąpi najracjonalniej, czy to pasując na 2♠, czy to zgłaszając tę zapowiedź jako odzywkę do koloru partnera. Ostateczny los kontraktu 2♠ zależał będzie przede wszystkim od pierwszego wistu. Podstawowa droga do położenia gry to rozłączenie przez broniących atutów, połączone z promocją, powiedzmy po ataku treflowym. Wprawdzie ♣W gracza W mógłby przepuścić, ale jeśli zdecyduje się zabić go ♣A, to następnie będzie musiał odwrócić w singla kierowego, zagranego przez partnera drugiego kiera przebić królem atu, a potem wyjść w karo – do asa w ręce partnera, i zagranego przezeń trzeciego kiera przebić ♠W/10. Gdy rozgrywający nadbije w ręce ♠D, potem będzie musiał oddać jeszcze dwie wziątki atutowe – na ♠9 8 w ręce E. Teoretycznie rzecz ujmując, skuteczna obrona będzie możliwa jedynie po ataku treflowym albo wiście ♥A – i bądź to kierem, bądź to ♣W, tyle że w takich okolicznościach ta ostatnia karta będzie już musiała zostać bezwarunkowo przepuszczona przez drugiego obrońcę. W rzeczywistości gracz E wyjdzie zapewne w atu, a wówczas rozgrywający doda ze stołu blotkę i już będzie w stanie kontrakt 2♠ zrealizować. Po wzięciu pierwszej lewy na ♠K W nie będzie bowiem dysponował żadną zwycięską dla swej strony kontynuacją – jeśli na przykład odwróci w drugiej lewie w singla kier, a potem przebije drugą rundę tego koloru, gracz N nadbije w ręce ♠D, a następnie wejdzie na stół ♠A i jeszcze tylko jedną przebitką wyrobi sobie kiery, do których dostanie się ♦K. N odda wtedy tylko kiera, karo, trefla i dwie wziątki atutowe: na ♠K u W i ♠9 w ręce E. Po ♠K drugi obrońca będzie przeto najprawdopodobniej kontynuował ♠W, rozgrywający utrzyma się więc ♠A w dziadku i zagra w kiery – do damy. E zabije ją ♥A, po czym najlepszym z jego strony posunięciem będzie ♦A i karo, rozgrywający uratuje się jednak, gdy odblokuje się ♦D z ręki, a potem utrzyma się w dziadku ♦10, zgra ♦K, zrzucając z ręki blotkę treflową, po czym zagra stamtąd ♥K. A gdy W przebije go ♠10, zrzuci z ręki małego trefla i odda jeszcze tylko ♠9 i ♣A. Oczywiście, nigdy tylko nie wolno mu będzie zrobić impasu ♣10 w ręce.

Jak widać, bezwarunkowo skuteczna obrona, zwłaszcza pierwszy wist, nie jest ani trochę oczywista, to samo można jednak powiedzieć o rozgrywce. Wniosek stąd, iż kontrakty 2♠ będą w tym rozdaniu zarówno realizowane, jak i przegrywane.

Dużo łatwiej byłoby tu wygrać 2♥, kiedy to rozgrywający musiałby oddać jedynie po jednej lewie w każdym z kolorów bocznych i dwie wziątki atutowe. Po otwarciu 2♠, a także 2♦ Wilkosza, nie sposób jednak w takim kontrakcie stanąć.

Stąd w protokole rozdania spotkamy przede wszystkim zapisy w wysokości 110 dla NS, jak też wpadkowe – 100, ale i 200 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny:  2♥(NS), 8 lew; 110 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7(NS);

♦ – 7 (WE);

♥ – 8 (NS);

♠ – 7 (NS);

BA – 7 (NS).