Rozdanie 20; rozdawał W, obie po partii.

Rozdanie 20 Rozd. W, po partii: obie	♠ Q 9 4 3 ♥ 10 9 6 ♦ K 9 8 ♣ A K 7
♠ A 10 7 5 ♥ A K J 8 ♦ 6 4 2 ♣ 5 3		♠ J 8 6 2 ♥ Q 4 ♦ A 10 7 ♣ 8 6 4 2
	♠ K ♥ 7 5 3 2 ♦ Q J 5 3 ♣ Q J 10 9

¹karta za słaba na ożywienie licytacji, co innego, gdyby ♠K był w kierach…

Na prawie każdym stole będą przeto grane 2♠(E) i S zaatakuje przeciwko nim ♣D. Utrzyma się i zapewne treflem powtórzy, zaś po ♣K jego partner wyjdzie najprawdopodobniej karem – pod najsłabszy stół. Rozgrywający zabije w ręce ♦A i zagra cztery razy w kiery, by zrzucić z ręki przegrywające kara. Jeśli N przebije czwartą lewę kierową blotką atu, E będzie mógł czy to nadbić w ręce wyższym atutem, czy to wyrzucić z niej ostatnie karo. Powiedzmy, że zrzuci karo, zaś N po utrzymaniu się swą przebitką zagra w karo. E przebije je w ręce, przebije w dziadku trefla, przebije w ręce karo, po czym zagra ♠8 – do singlowego ♠K i asa na stole; odda przeto jeszcze tylko wziątkę na damę atu. Jest też kilka innych dróg do osiągnięcia tego celu – nawet wówczas, gdy w czwartej rundzie kierów N pozbędzie się ♣A…

Dziewiątej wziątki pozbawiłby rozgrywającego tylko pierwszy wist karowy oraz atak ♠K – pod dodatkowym warunkiem, iż N przebiłby potem czwartą lewę kierową małym atutem.

W protokole rozdania dominować wszakże powinny wpisy w wysokości 140 punktów dla strony WE.

Minimaks teoretyczny: 2♠(WE), 8 lew, 110 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (NS);

♦ – 7  (NS);

♥ – 6 (WE);

♠ – 8 (WE);

BA – 6 (WE).