Rozdanie 22; rozdawał E, po partii WE.

Rozdanie 22 Rozd. E, po partii: EW	♠ 10 ♥ 9 7 ♦ J 10 9 7 6 5 ♣ K 8 6 4
♠ A 3 ♥ Q 8 6 4 3 ♦ 8 3 ♣ J 7 5 2		♠ K Q J 8 7 5 ♥ K 10 5 ♦ A 4 ♣ A 10
	♠ 9 6 4 2 ♥ A J 2 ♦ K Q 2 ♣ Q 9 3

Nasz System:

¹półforsujące

Wspólny Język:

¹piękne 17 PC na bardzo dobrym sześciokarcie pikowym, jak najbardziej wolno więc zacząć od 1♣

²ten rebid najlepiej opisuje słabą rękę W

³silny trefl na pikach

⁴partner jest silny, warto przeto poinformować go o pięciu kierach, tym bardziej że W nie ma trzech pików, a już wcześniej dał rebid 1BA, jego kiery nie mogą być przeto mocarne (ani sześciokartowe)

⁵solidne piki solidnymi pikami, ale przy grze w ośmioatutowe kiery karta słabszego partnera na pewno będzie dużo bardziej wartościowa niż przy grze w piki

Oczywiście niejeden niecierpliwy gracz E po 1BA partnera skoczy na 4♠, warto jednak popracować nad wyborem optymalnego kontraktu, którym mogą tu także być zarówno 4♥, jak i 3BA.

A premia dla cierpliwych – czy dla Wspólnego Języka – będzie niemała. Przeciwko 4♠ gracz S zaatakuje ♦K. Rozgrywający zabije asem w ręce, po czym najprawdopodobniej wyatutuje i zagra w kiery – do damy, a potem do dziesiątki w ręce, odda przeto dwa kiery, karo i jeszcze później trefla. Alternatywnie E może zagrać na drugiego ♥A u e-N-a, aby potem móc się dostać do kierów dziadka. Po ♦A ściągnie więc ♠K, wejdzie na stół ♠A i zagra stamtąd kierem – do króla. S będzie musiał zabić ♥A, po czym – optymalnie – dopuści partnera na ♦10 (w pierwszej lewie N dołoży informacyjnego ♦W), a ten wyjdzie małym treflem (gdyby S ściągnął ♦D to potem każde jego następne zagranie działałoby na korzyść rozgrywającego: albo ten ostatni wyrobiłby sobie wziątkę treflową, albo mógłby sobie pozwolić na puszczenie ♥10 wkoło). Teraz zaś E pobije treflowe zagranie e-N-a asem i ściągnie wszystkie piki. I w trzykartowej  końcówce będzie musiał trafić, co zrobić z kierami. Jeśli wyjdzie z ręki ♥5 – na pierwotnie ♥W x w ręce dowolnego z broniących – odda jeszcze ♥W i trefla, wpadnie więc bez jednej. Jeżeli natomiast zagra z ręki ♥10 – na singlową już w tym momencie ♥9 u e-N-a, zrobi nadróbkę. Posunięcie pierwsze to zagranie na większą szansę (chyba że E zna dokładny ilościowy obraz rozdania, wówczas oba zagrania są równoważne), drugie – kuszące ze względu na szansę na 11. wziątkę. Co zrobi rozgrywający w rzeczywistości – trudno powiedzieć, a co najwyżej tyle, iż już wcześniej mógł przecież zagrać na impas ♥W i polec, zanim do przedstawionej wyżej hipotetycznej sytuacji doszło.

Tymczasem 4♥ są tu kontraktem pewnym, choć o nadróbce nie będzie raczej mowy. Po ataku ♦W W zabije na stole ♦A, po czym zagra kiera do damy, a potem kiera do dziesiątki. S weźmie przeto lewę ♥W, ściągnie ♦D i otworzy trefle (lub dopuści partnera na ♦10, aby to on wyszedł treflem). Rozgrywający zabije ♣A i zagra w piki, aby wykorzystać szansę korzystnej konfiguracji w kolorach starszych. Takiej, jaka występuje właśnie w aktualnym rozdaniu i dzięki której E zdąży pozbyć się z dziadka wszystkich trzech trefli; ostatniego w tej lewie pikowej, którą S przebije asem atu.

Końcówki kierowe będą zatem wygrywane, zaś pikowe – częściej przegrywane, choć gdy wygrywane, to na ogół z nadróbką. W protokole rozdania spotkamy więc wpisy w wysokości 620, albo 650 dla WE, ale też wpadkowe 100 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny: 5♥(WE), 11 lew; 650 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (WE);

♦ – 8 (NS);

♥ – 11 (WE)

♠ – 10 (WE)

BA – 8 (WE).