Rozdanie 24; rozdawał W, obie przed partią.

Rozdanie 24 Rozd. W, po partii: -	♠ Q 8 ♥ K 6 5 3 ♦ 10 8 6 4 ♣ Q 7 2
♠ 9 5 2 ♥ J 2 ♦ A ♣ A K J 9 8 6 4		♠ J 10 7 6 4 3 ♥ 8 4 ♦ J 9 7 3 ♣ 3
	♠ A K ♥ A Q 10 9 7 ♦ K Q 5 2 ♣ 10 5

¹także we Wspólnym Języku, ta karta jest chyba bowiem za silna na precisionowskie 2♣

Wspólny Język:

¹także otwarcie precisionowskimi 2♣ można jednak zaakceptować

Na wielu stołach turnieju skończy się na rozgrywanej przez e-S-a końcówce kierowej. Przeciwko tej grze W zaatakuje ♣A K, następnie powinien też odebrać zatrutego singlowego ♦A. Gdyby bowiem tego zaniechał, kontrakt mógłby już zostać zrealizowany i to bynajmniej nie wyłącznie w widne karty. Powiedzmy bowiem, iż w trzeciej lewie W kontynuowałby treflem, aby zniszczyć przeciwnikowi damę tego koloru w dziadku. E istotnie przebiłby, ale rozgrywający nadbiłby w ręce, ściągnął atuty i ♠A K, po czym zagrałby blotkę karową i wpuścił obrońcę W na singlowego asa. I ten musiałby wyjść w kolor czarny – pod podwójny/potrójny renons, S przebiłby więc na stole, a z ręki pozbyłby się ♦5. I już miałby swoje. Abstrakcja? Ani trochę nie! Rozgrywający wiedziałby przecież, iż na swoje otwarcie W musi posiadać ♦A. I tylko w przypadku ♦A W sec zwycięskie byłoby zagranie w pierwszej lewie koloru figurą. Tyle że W ujawniłby siedem trefli i dwa kiery, tam, gdzie podniósł do 3♠ byłby już przeto precyzyjnie wyliczony jako 3–2–1–7. Ale także tam, gdzie piki nie byłyby przez stronę WE licytowane, z rozważań statystycznych wynikałoby, iż W ma raczej układ 3–2–1–7 niż 2–2–2–7 (przy wyjściowym założeniu, że jego kara to w pierwszym przypadku singlowy ♦A, a a drugim – ♦A W sec). Przy tym drugim mamy bowiem tylko 36 pikowych konfiguracji dubletonowych w ręce W, podczas gdy w pierwszym możliwych jest aż 84 konfiguracji trzech kart pikowych tamże.

Natomiast gdy po ♣A K W ściągnąłby zatrutego ♦A, a dopiero potem zagrał trzeci raz w trefle – by zniszczyć dziadkową ♣D – rozgrywający musiałby oddać lewę czwartego okrążenia w karach i bezwarunkowo przegrałby swoje 4♥ bez jednej.

Na niektórych stołach – po zapowiedzeniu przez stronę NS 4♥ – E może udać się w obronę 4♠ (gdy partner wcześniej uzgodni mu ten kolor). Te zostaną już rzecz jasna skontrowane i powinny zostać położone bez dwóch, tyle że nie będzie to wcale proste. Aby bowiem wyegzekwować maksymalną wpadkę bez dwóch, za 300, S musiałby zaatakować w kiery i po zdjęciu dwóch wziątek w tym kolorze wyjść (on lub jego partner) blotką karo. Jeśli rozgrywający zagra następnie w atu, S odbierze ♠A K i będzie kontynuował ♦K, do skrótu dziadka. E przebije, zgra ♣A K i wyrzuci z ręki karo, ale zostanie tam z jeszcze jedną kartą przegrywającą w tym kolorze; będzie przeto musiał leżeć bez dwóch. Jeżeli natomiast po utrzymaniu się na stole ♦A E zagra ♣A i przebije w ręce trefla i dopiero po tym wyjdzie w pika, S zabije ♠K i nie ściągnie ♠A, tylko wyjdzie ♦K. Rozgrywający przebije w dziadku i teraz – aby uniknąć wpadki bez trzech – będzie musiał kontynuował ♣K i wyrzucić z ręki karo, co pozwoli broniącym na rozłączenie atutów.

W protokole rozdania winny dominować wpadkowe 50 po stronie WE, znajdą się w nim też jednak na pewno, choć nieczęsto – zapisy w wysokości 420 dla NS, za zrealizowane końcówki kierowe.

Minimaks teoretyczny: 3♠(WE) z kontrą, 8 lew; 100 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (WE);

♦ – 9  (NS);

♥ – 9 (NS);

♠ – 8 (WE);

BA – 8 (NS).