Rozdanie 10; rozdawał E, obie po partii.

Rozdanie 10 Rozd. E, po partii: obie	♠ 8642 ♥ AQ2 ♦ T86 ♣ QT3
♠ AK5 ♥ KT4 ♦ 32 ♣ A7654		♠ JT9 ♥ 8763 ♦ Q975 ♣ K9
	♠ Q73 ♥ J95 ♦ AKJ4 ♣ J82

Tak potoczy się licytacja na wielu stołach turnieju. Przeciwko 1BA(S) obrońca W wyjdzie blotką treflową, a jego partner – najprawdopodobniej – zabije pierwszą lewę ♣K i powtórzy treflem. Trefle będą kontynuowane, zatem rozgrywający utrzyma się w trzeciej rundzie tego koloru damą na stole (w pierwszej lewie powinien położyć stamtąd ♣10!), zaimpasuje kara waletem, ściągnie ♦A, zagra blotkę kierową do dziadkowej damy i wróci do ręki ♦K. Wprawdzie kolor ten nie podzieli się 3–3, ale w trzeciej jego rundzie obrońca W znajdzie się w przymusie wpustkowym. Nie będzie mógł wysinglować ♥K, najprawdopodobniej pozbędzie się więc blotki pikowej. Zostanie zatem wpuszczony tym kolorem i po odebraniu ♠A K oraz dwóch fort treflowych będzie musiał wyjść spod ♥K. Siódmą lewą rozgrywającego stanie się wówczas ♥W w ręce. Jeżeli zaś do ♦K obrońca W pozbędzie się forty treflowej rozgrywający będzie mógł zagrać ♥A i kierem. I w tym wypadku lewy broniący zostanie bezlitośnie wpuszczony – na ♥K – i podaruje przeciwnikowi siódmą wziątkę na ♠D w ręce.

Proszę zwrócić uwagę, iż obrońcom nie pomoże ani trochę, gdy E – po wzięciu pierwszej lewy ♣K – odwróci ♠W. Wystarczy, iż rozgrywający nie postawi nań z ręki ♠D, a zwycięska dlań końcówka przebiegnie w sposób bardzo podobny do opisanego wyżej.

Kontrakt 1BA(S) można jednak położyć, choć w sposób bez mała akrobatyczny: otóż w pierwszej lewie gracz E musiałby dołożyć na trzeciej ręce ♣9 (!!), spod drugiego króla, także wówczas, gdyby rozgrywający zadysponował uprzednio ze stołu ♣10 czy ♣D. To gracze WE zachowaliby wtedy pełną kontrolę nad rozdaniem. Powiedzmy, że po utrzymaniu się w pierwszej lewie ♣D w dziadku rozgrywający zrobiłby impas ♦W w ręce i ściągnąłby ♦A K. Teraz jednak w trzeciej rundzie tego ostatniego koloru W musiałby zrzucić trefla lub (dowolnego!) pika. Nie byłoby więc żadnego przymusu. Przy zachowanym dojściu do ręki E ♣K – broniący byliby bowiem w stanie odebrać albo cztery trefle, dwa piki i ♦D (drugi broniący ściągnąłby ją po dostaniu się ♣K), albo trzy trefle, trzy piki oraz ♦D. A rozgrywający dysponowałby jedynie sześcioma wziątkami: treflową, trzema karowymi oraz dwoma kierowymi.

Nikt tak raczej nie będzie się bronił, można zatem założyć, że kontrakty 1BA(S) będą na ogół realizowane. Nie wszystkie, ale to tylko z tego powodu, iż nie każdy rozgrywający trafnie rozczyta sytuację i wyegzekwuje zwycięską wpustkę karową.

Dużo łatwiej wygra się jednak 1BA na linii WE. Gdyby doszło do takiego kontraktu, rozgrywający łatwo wyrobiłby sobie trefle i zagrał ♠D, wziąłby zatem cztery lewy treflowe i trzy pikowe. A broniący mogliby jedynie odebrać trefla, dwa kiery oraz trzy kara.

W turniejowych protokołach rozdania winny zatem dominować zapisy w wysokości 90 dla NS – za 1BA swoje; trafią się w nich też jednak na pewno symetryczne dziewięćdziesiątki po stronie przeciwnej. I co ciekawsze, także za 1BA swoje!

Minimaks teoretyczny: 2♥(WE), 8 lew; 110dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7(WE);

♦ – 7 (WE);

♥ – 8 (WE);

♠ – 7 (WE);

BA – 7 (WE).