Rozdanie 25; rozdawał N, po partii WE.

Rozdanie 25 Rozd. N, po partii: EW	♠ QJ87 ♥ J64 ♦ T53 ♣ 763
♠ K942 ♥ K75 ♦ QJ62 ♣ K2		♠ AT653 ♥ QT982 ♦ 98 ♣ T
	♠ ♥ A3 ♦ AK74 ♣ AQJ9854

¹ dwukolorówka Wilkosza

² kontra wywoławcza do hipotetycznych pików otwierającego lub silna karta w składzie nieokreślonym

³ do koloru partnera

⁴ forsing kolorem przeciwnika, S usiłuje coś wycisnąć z partnera

⁵ widać, że z partnera wiele się nie wyciśnie, a z taką kartą końcówka musi zostać zapowiedziana

¹ dwukolorówka kiery i inny

² w niekorzystnych założeniach W może śmiało spasować, wówczas dalsza licytacja potoczy się mniej więcej tak jak w sekwencji poprzedniej; dla zróżnicowania sekwencji przyjmijmy więc, iż W zgłasza 2♠ – do koloru partnera, by ewentualnie poprawić kontrakt (na 2♠ albo 3♦) bądź zagrać 3♥

³ forsing kolorem przeciwnika, S usiłuje coś wycisnąć z partnera

⁴ piki trzymane!

⁵ forsing do dogranej na treflach, raczej ręka jednokolorowa

⁶ nic wartego pokazania

Gracz S ma w ręku acolowski forsing do dogranej (tylko trzy przegrywające), wcześniej czy później zapowie zatem 5♣ (albo doprowadzi do tego kontraktu, wcześniej usiłując wycisnąć coś z partnera). Powinien to być zatem kontrakt standardowy, grany na ogromnej większości stołów turnieju. Przeciwko 5♣(S) W wyjdzie w kolor partnera – kiery, a może w piki. Niczego w ten sposób nie zyska, ale też nic nie straci, rozgrywający zawsze bowiem będzie musiał oddać trzy wziątki: atutową, kierową oraz karową. Aby gra została zrealizowana, broniący musieliby naprawdę mocno się pogubić.

Podstawowym wpisem w protokołach tego rozdania będzie zatem wpadkowe 50 dla WE.

Minimaks teoretyczny: 4♣(NS), 10 lew; 130 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10 (NS);

♦ – 7 (NS);

♥ – 8(WE);

♠ – 8 (WE);

BA – 6 (NS).