Rozdanie 5; rozdawał N, po partii NS.

Rozdanie 5 Rozd. N, po partii: NS	♠ K82 ♥ AT54 ♦ Q94 ♣ AQT
♠ QT6 ♥ Q973 ♦ 62 ♣ 8753		♠ 543 ♥ KJ62 ♦ T83 ♣ J96
	♠ AJ97 ♥ 8 ♦ AKJ75 ♣ K42

¹ powiedzmy, że zapowiedź ta wskazuje cztery kiery i wyklucza cztery piki; to ustalenie jest obecnie dosyć szeroko stosowane

² naturalne, forsing

³ na razie N nic innego nie może powiedzieć

⁴ inwit szlemikowy, otwierający może mieć zarówno minimum otwarcia, jak i nie najładniejsze honory (np. ♥KW w kierach); ponadto inwit ten będzie też przyjmowany bądź nie w oparciu o obecność bądź brak fitu karowego w ręce N

⁵ tylko 15 PC, ale bardzo ładne, wysokie honory, stosowne do gry w kolor; jeśli jednak otwierający boi się samodzielnie zapowiedzieć 6♦, powinien zalicytować naukowe 5BA, o znaczeniu: ładne minimum i trzykartowy fit karowy (zarówno z maksimum, jak i czterokartowym fitem karowym inwit zostałby bezpośrednio przyjęty – N zgłosiłby wtedy albo 6BA albo 6♦, natomiast z minimum bez trzech kar odpowiadający spasowałby na 4BA)

Ładny szlemik w kara, możliwy do osiągnięcia zarówno po naukowej, przedstawionej wyżej, jak i bardziej topornej, siłowej licytacji. W ten drugi sposób para osiągnie jednak raczej nie 6♦, tylko dużo gorsze 6BA. Inna sprawa, iż także ten ostatni szlemik w wielu wypadkach zostanie zrealizowany – położyłby go bowiem tylko wist kierowy, a E z konfiguracji ♥K W x x do silnego bez atu raczej nie wyjdzie.

Szlemika w kara można zrealizować na jeden z trzech sposobów. Pierwszy to zaatutowanie do końca, a potem zagranie ♠A, ♠K i pika do ♠W w ręce S. Kontrakt zostanie przegrany jedynie wtedy, gdy W ma co najmniej cztery piki z damą i waletem. Oczywiście maksowy ryzykant może w pogoni za nieco niebezpieczną nadróbką zaimpasować ♠D. Sposób drugi to ściągnięcie ♦A, a potem zagranie trzy razy w piki, aby w razie potrzeby przebić w ręce N czwartą rundę pików bądź to ♦D, bądź to ♦9 (gdyby W okaże się posiadaczem dubletona pikowego). Wreszcie metoda trzecia to rozgrywka na odwróconą rękę. Powiedzmy, że przeciwko 6♦(S) W wyjdzie w trefla. Rozgrywający utrzyma się ♣K w ręce, ściągnie ♦A K i – gdy okaże się, iż atuty są rozłożone 3–3 – zgra ♥A, przebije w ręce kiera, wróci do dziadka ♣A, przebije w ręce kiera, dostanie się na stół ♣D (♠K) i przebije w ręce jeszcze jednego kiera (waletem atu). Następnie rozgrywający wejdzie do dziadka ♠K (♣D), ściągnie ♦D, po czym jako swoją dwunastą wziątkę wykorzysta ♠A z ręki. Oczywiście także jemu wolno będzie w dwukartowej końcówce zrobić impas ♠W w ręce – w pogoni za ewentualną nadróbką. Jeśli w tym momencie w rękach obrońców pozostaną same piki – a tak w autentycznym rozdaniu najprawdopodobniej stanie się (chyba że W wysingluje ♠D i zachowa trefla), będzie to też manewr absolutnie bezpieczny.

Procentowe szanse powodzenia każdej z powyższych linii rozgrywki są porównywalne, na pewno jednak bardzo atrakcyjna jest metoda ostatnia, połączona – w razie potrzeby z pierwszą. Kiedy bowiem po ściągnięciu ♦A K okaże się, że atuty dzielą się 4–1, rozgrywający zgra też ♦D, wróci do ręki ♠A, ściągnie ♦W, po czym dostanie się na stół ♠K i zagra stamtąd pika do waleta w ręce. Kiedy zaś przy grze na odwróconą rękę któryś z obrońców przebije trefla, rozgrywający będzie ratował się impasem przeciwko ♠D (szansę tę może bowiem zachować do końca). W autentycznym rozdaniu każdy sposób gry prowadzi do dwunastu lew, a żaden nie daje nadróbki. Jak już wspomniałem, szanse powodzenia każdego z nich są do siebie zbliżone i wynoszą wyraźnie ponad 80%.

W protokole rozdania pojawią się w dużej liczbie zapisy szlemikowe, obawiam się nawet, że bezatutowe 1440 dla NS mogą dominować na karowymi 1370 dla tej samej strony.

Minimaks teoretyczny: 6♠(NS), 12 lew; 1430 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 11 (NS);

♦ – 12 (NS);

♥ – 9 (NS);

♠ – 12 (NS);

BA – 11 (NS).