Rozdanie 11; rozdawał S, obie przed partią.

Rozdanie 11 Rozd. S, po partii: -	♠ T84 ♥ K65 ♦ AQJ86 ♣ 65
♠ AKQJ62 ♥ 74 ♦ K94 ♣ JT		♠ 753 ♥ AQ98 ♦ 5 ♣ K8742
	♠ 9 ♥ JT32 ♦ T732 ♣ AQ93

¹ kolor karowy solidny, ale tylko pięciokartowy, ponadto układ 5332 i jedynie 10 PC

² inwit do końcówki z fitem pikowym, karta wyraźnie za silna na pojedyncze podniesienie 2♠

Na wielu stołach ostatecznym kontraktem staną się właśnie 4♠(W). Przeciwko tej grze obrońcaN wyjdzie w trefla (raczej!) albo w pika. Po treflowym gra zostanie już łatwo zrealizowana. Broniący wezmą tylko dwa trefle i karo. Obrońca S weźmie pierwszą lewę na ♣D i w zależności od jego kontynuacji, rozgrywający albo zdobędzie dwie lewy treflowe (na króla i wyrobioną wysoką przebitkąw ręce blotkę), albo przebije na stole dwa kara, albo przebije tam jedno karo i weźmie lewę na ♣K. Impas kierowy stoi, przeto oprócz wymienionych wyżej takich czy innych dwóch wziątek gracz W weźmie sześć pików w z ręki oraz dwa kiery. Możliwe są też różne inne warianty gry, ale po ataku w trefle (bądź w dowolny kolor czerwony) końcówka pikowa zostanie już na pewno zrealizowana.

Drogę do położenia tej gry otworzy jedynie pierwszy wist w atu. Rozgrywający utrzyma się wtedy figurą w ręce, po czym – wiedząc, że raczej nie przebije już na stole dwóch kar, pomyśli o wyrobieniu trefli. Na impas kierowy i zagranie na dobrze położonego ♦A zawsze bowiem będzie jeszcze czas. Oczywiście można pomyśleć i o takiej grze – wejść ♥D do stołu, by zagrać stamtąd w karo, a potem – gdy S ma ♦A – przebić w dziadku karo (sześć pików w ręce, ♦K, karowa przebitka na stole, dwa kiery, a może też jeszcze trefl); w tego typu sytuacjach, szczególnie gdy nie można szybko zaatutować, wskazane jest jednak, aby jak najszybciej wziąć się za wyrabianie bocznego longera, tu: trefli. Kiery mogą natomiast posłużyć jako dwa cenne dojścia do ręki, w której longer ten będzie wyrabiany.

Zagranie w drugiej lewie ♣W z ręki pozostawia też wszystkie drogi otwarte (jedyny szkopuł: być może później łatwiej byłoby trafić palcówkę treflową). Walet zostanie puszczony wkoło, przeto S weźmie drugą lewę ♣D i – jako że nie ma już pików – w naturalny sposób wyjdzie w karo. Jego partner dostanie się więc do ręki ♦W – i po raz drugi w tym rozdaniu stanie przed zadaniem wykonania kluczowego zagrania. Atrakcyjne być może powtórzenie atutem doprowadziłoby jednak do wypuszczenia gry – rozgrywający utrzymałby się bowiem w ręce i kontynuowałby stamtąd ♣10. I już nic nie można by było mu zrobić!

Nie, po utrzymaniu się karemN musi koniecznie wyjść w kiera – aby jak najszybciej wytrącić jedno z dojść tym kolorem do dziadka, gdzie wyrabiane są trefle. Rozgrywający utrzyma się wówczas ♥D i powtórzy treflem. Gracz S zaś wskoczy ♣A i będzie musiał koniecznie zagrać raz jeszcze w kiery – by zlikwidować ostatnie boczne dojście do stołu w momencie, gdy jego trefle nie są jeszcze dobre. Rozgrywający utrzyma się wtedy ♥A i pozostanie mu już tylko przebicie na stole dwóch kar. Aby to uczynić, a potem do końca zaatutować, będzie jednak też musiał zrobić trzy przebitki w ręce: albo kiera i dwóch trefli, albo trefla i dwóch kierów. Jeden kier zostanie przebity w ręce blotką, jeden trefl – figurą, przebitka trzecia będzie już jednak bezwarunkowo musiała zostać zrobiona pikowym honorem. A to wypromuje obecną u e-N-a ♠10 na czwartą lewę obrony, kontrakt kładącą.

Jak widać kładąca obrona, w tym pierwszy wist, jest bardzo trudna, w powyższym opisie przeciwstawiłem ją jednak bezwarunkowo optymalnej rozgrywce. W praktyce także ona nie zawsze zostanie wszakże zrealizowana, końcówki pikowe będą więc również przegrywane po obronie mniej doskonałej. W protokole rozdania spotkamy zatem zarówno zapisy 420 dla WE, jak i 50 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 4♦(NS) z kontrą, 9 lew; 100 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (WE);

♦ – 9 (NS);

♥ – 7 (NS);

♠ – 9 (WE);

BA – 6 (WE).