Rozdanie 23; rozdawał S, obie po partii.

Rozdanie 23 Rozd. S, po partii: obie	♠ Q542 ♥ A974 ♦ AKQ8 ♣ K
♠ AK ♥ QT6 ♦ 942 ♣ Q9764		♠ J6 ♥ KJ532 ♦ 3 ♣ AJT53
	♠ T9873 ♥ 8 ♦ JT765 ♣ 82

¹ dwukolorówka kiery i trefle

² ze względu na dobre fity w obu kolorach partnera

³ silna karta, kara i piki

4♥(WE) powinny zostać zrealizowane. N zaatakuje przeciwko tej grze ♦A i ♦K. Rozgrywający przebije na stole i zagra w atu. Kiedy N dwa razy przepuści, W będzie musiał zaprzestać atutowania i pogodzić się z oddaniem dwóch kierów. Ponieważ jednak singlowy ♣K leży pod impasem, końcówka kierowa zostanie zrealizowana. Gracz N może też, lub nawet powinien, zabić ♥A pierwszą albo drugą rundę atutów i kontynuować ♦D. Aby uchronić kontrakt, rozgrywający nie będzie mógł przebić tej lewy na stole, tylko będzie musiał zrzucić stamtąd jakąś czarną kartę (poza ♣A oczywiście). Następna runda kar będzie już mogła zostać przebita w ręce W, po czym rozgrywający wejdzie do dziadka treflem i do końca zaatutuje.

Jak widać, trzykrotne zagranie przez e-N-a w kara ogranicza rozgrywającego do dziesięciu wziątek, a więc i kładzie ewentualne 5♥(WE). Cel ten gracz N może też osiągnąć, gdy zawistuje singlowym ♣K (!?), a potem, gdy dojdzie ♥A, dopuści partnera karem i skasuje treflową przebitkę. Nie będzie to nierealne, jako że w drugiej rundzie kierów – przepuszczonej przez e-N-a – S zrzuci informacyjnego ♦W.

Jeśli N dwukrotnie przepuści kiery asem, to przed zagraniem po raz trzeci w ten kolor rozgrywający powinien ściągnąć ♠A K – aby nie dać się ustawić tym kolorem w ręce. W sumie nic mu to jednak nie pomoże, tak czy owak, i tak broniący powinni dostać przebitkę treflową (gdy N w taki właśnie sposób ukierunkuje obronę).

Na wielu stołach turnieju po 4♥ W –N zgłosi jednak wywoławczą kontrę, po której jego partner zapowie końcówkę w piki. W na pewno nie będzie już wtedy pchał się na 5♥, tylko te 4♠ skontruje.

Co innego jednak skontrować, a zupełnie co innego grę tę położyć, nawet wówczas gdy teoretycznie rzecz biorąc, jest to możliwe. Otóż, aby te 4♠(S) obłożyć, broniący musieliby zmontować przebitkę karową. A to znaczy, że albo W musiałby zawistować w kara (trudne, acz nie nierealne – patrz niżej!), albo wyjść w trefla – by jego partner zabił ♣A i odszedł w karo. Najprawdopodobniej przeciwko 4♠(S) z kontrą W wyjdzie jednak po prostu w kiera. Rozgrywający zabije więc tę lewę asem na stole i zagra w atu albo przebije w ręce kiera i to stamtąd rozpocznie rozgrywkę pików. Tak czy owak, łatwo już zrobi swoje.

Wbrew być może pierwszemu wrażeniu pierwszy wist w karo jest z pozycji W jak najbardziej możliwy do oddania. Partner ma bowiem najprawdopodobniej układ 2–5–1–5, a gdy posiada 1–5–2–5, to nawet po chybionym wówczas ataku karowym W będzie miał ma szansę się w tym połapać i po pierwszym dojściu honorem atutowym zaatakować we właściwy kolor własny (układy są mocno niezrównoważone, przeto wzięcia wielu lew w kierach i pikach gracz W nie powinien się spodziewać; ponadto często będzie to lewa/-y do odebrania z góry, niewymagające uprzedniego wyrobienia).

Sądzę jednak, że w protokołach rozdania pojawi się bardzo dużo wpisów w wysokości 790 dla NS (4♠ swoje), na pewno więcej niż 200 dla WE [za 4♠(NS) z kontrą bez jednej]. Niektóre duety WE utrzymają się też w grze kierowej, choć raczej na szczeblu pięciu niż czterech. Fakt ten zaowocuje przed wszystkim zapisami w wysokości 100 bądź 200 dla NS (5♥ bez albo z kontrą, bez jednej). Sporadycznie kontrakt 5♥(WE), być może z kontrą, zostanie zrealizowany (odpowiednio 650 i 850 dla WE).

Minimaks teoretyczny: 4♠(NS) z kontrą, 9 lew albo 5♦(NS) z kontrą, 9 lew; 200 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (WE);

♦ – 10 (NS);

♥ – 10(WE);

♠ – 9 (NS);

BA – 7 (WE).