Rozdanie 6; rozdawał E, po partii WE.

Rozdanie 6 Rozd. E, po partii: EW	♠ A J 6 ♥ 8 5 ♦ K Q J 4 ♣ Q 10 9 2
♠ 10 9 4 2 ♥ Q 7 4 3 ♦ 10 6 2 ♣ 8 6		♠ 7 ♥ 10 9 6 ♦ A 8 5 3 ♣ K J 7 4 3
	♠ K Q 8 5 3 ♥ A K J 2 ♦ 9 7 ♣ A 5

¹licytacja staromodna: około 17–18 PC (18 raczej wyłącznie w Naszym Systemie) w składzie 5–4–2–2

²na prawidłowego szlemika za mało (równe składy!), N powinien jednak wykorzystać szansę i spasować – z dużą nadzieją, że w bez atu weźmie się tyle samo lew co w piki (nawet 4BA powinny tu bowiem być kontraktem choćby trochę nadwyżkowym)

Licytacja nowoczesna potoczy się natomiast następująco:

¹forsing do końcówki

²pełny fit pikowy, na ogół ręka w składzie zrównoważonym, bez prawdziwego koloru treflowego

³dalsza licytacja zależy od ustaleń pary i jest pod tym względem wiele możliwości, tu przyjmijmy, iż otwierający kończy opis ręki, tu: 5–4–2–2, nie precyzując przy tym swojej siły (inne możliwości: 4BA jak poprzednio albo 2BA mini-maksi: układ 5–4–2–2 i albo brak nadwyżki, albo co najmniej dwie nadwyżki; wówczas skok na 3BA oznacza dokładnie jedną nadwyżkę)

^{4, 5}cuebidy, a ściślej mówiąc, zgrupowania wartości

⁶definitywny brak kontroli w treflach i kierach, a przy tym minimum forsingu do dogranej

⁷S widzi, że jest dziura w treflach, brakuje też ♦A, mimo posiadania dwóch nadwyżek honorowych powinien więc spasować

Gdyby bowiem N nawet miał ♥D x – zamiast ♣D albo ♦D – to szlemika położyłby wist treflowy bądź – przy ♦K W (x) w ręce N – nawet bez treflowego byłby to kontrakt marniutki. Mimo 17 PC w ręce otwierającego jego pas na 4♠ partnera jawi się przeto jako zapowiedź racjonalna, w pełni wyrozumowana.

Istotnie, o wygraniu szlemika nie ma tu mowy, i to nie tylko dlatego, że atuty dzielą się 4–1. Tym bardziej iż przeciwko pikowej grze e-S-a W wyjdzie w trefla i będą poważne kłopoty nawet z 11. wziątką. Jeśli bowiem rozgrywający zabije treflową figurę E asem w ręce i zagra w kara, to E pobije asem pierwszą albo drugą lewę tego koloru, po czym ściągnie ♣K (♣W) i będzie kontynuował treflem (albo nawet którąkolwiek inną kartą). Rozgrywający stanie przed koniecznością przebicia na stole kiera, skutkiem czego W na pewno dostanie wziątkę atutową. Jeszcze łatwiej dojdzie do takiej sytuacji, gdy S zagra na przebicie kiera/-ów wcześniej.

Jedyna droga do 11 lew po zabiciu pierwszej lewy ♣A to natychmiastowe czterokrotne zaatutowanie, a następnie ściągnięcie też piątego pika (!); z dziadka należy wyrzucić oba kiery. Postawi to w przymusie obrońcę E, który nie będzie mógł odrzucić ani jednego kiera (inaczej S zagra z nim w kolory młodsze). W związku z tym gracz ten albo wysingluje ♦A, albo zachowa dwa kara i dwa trefle. W pierwszym przypadku rozgrywający ściągnie ♥A i zagra w karo (E weźmie wtedy tylko ♦A i ♣K), w drugim wyjdzie w trefla, a potem dostanie się do dziadka karem i wykorzysta dwie wziątki treflowe. Rozgrywka to absolutnie widnokartowa, w piki będzie przeto brane na ogół tylko lew 10.

Jeśli natomiast chodzi o rozgrywany przez e-N-a kontrakt bezatutowy, to po agresywnym wiście treflowym łatwo weźmie on 11 lew: pięć pikowych i po dwie w każdym z pozostałych kolorów. Tylko pasywne wyjście w kiera – i dalsza staranna obrona – sprawią, iż gracz N zostanie ograniczony do 10 wziątek, nawet gdyby wpadł na pomysł, aby w pierwszej rundzie trefli wyjść z ręki honorem.

W protokole rozdania spotkamy następujące wpisy: 420, minimaksowe 460 i 430 dla NS, ale też przynajmniej od czasu do czasu – wpadki na szlemika: 50 i – częściej – 100 na linii WE.

Minimaks teoretyczny: 5BA(S!), 11 lew; 460 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (NS);

♦ – 10 (N!);

♥ – 10 (N!);

♠ – 11(NS);

BA – 111 (S!).