Rozdanie 11; rozdawał S, obie przed partią.

Rozdanie 11 Rozd. S, po partii: -	♠ K 8 ♥ K 10 9 5 4 ♦ Q J 6 ♣ K 8 5
♠ A Q 5 4 ♥ J 3 ♦ K 7 5 3 ♣ 9 4 2		♠ 10 7 2 ♥ A Q 2 ♦ 9 8 ♣ A Q J 7 6
	♠ J 9 6 3 ♥ 8 7 6 ♦ A 10 4 2 ♣ 10 3

¹tylko pięć trefli i układ 5333, ale dobry kolor oraz nożyce kierowe za otwierającym w ten kolor

²wywoławcza, wskazanie też stosownej siły (której nie oddałoby podniesienie do 3♣)

³kiery podwójnie trzymane, ale tylko pięć trefli i siła bliska minimum wymaganego na wejście na szczeblu dwóch (przy kolorze tylko pięciokartowym)

⁴gdyby partner był silniejszy, sam wrzuciłby 3BA

Ponadto – z punktu widzenia W – gra w trefle może być od bezatutowej  pewniejsza/bezpieczniejsza, są zatem pewne przesłanki na rzecz przeniesienia na 3♣. Wprawdzie E nie odbierze tego jako jednoznacznego inwitu – partner mógł być bowiem nieco słabszy, a jego kontra służyć miała ewentualnemu uzgodnieniu pików – ale to będzie już bez znaczenia, jako że alternatywny pas gracza W i tak zakończyłby licytację

Grając w trefle, E będzie mógł zdobyć nawet 11 lew, przebije bowiem w dziadku trzecią rundę kierów, wyimpasuje króla atu i – gdy zagra w kara przed pikami, dowie się, iż ♦A znajduje się u e-S-a, ♠K musi przeto posiadać jego partner. Nie zrobi więc w tym kolorze impasu, tylko zagra go najpierw dołem, a potem do asa  (albo do asa, a następnie blotką). Odda wówczas tylko karo i pika, sam skompletuje zatem 11 lew. Taka rozgrywka będzie lepsza niż rozpoczęcie od pików, na impas damy – by potem, na 13. kartę tego koloru, jeżeli dzieli się on 3­–3 wyrzucić z ręki karo – wtedy bowiem prawie zawsze drugą rundą pików dojdzie do ręki gracz S (chyba że jego partner posiada ♠K W x) i podegra dziadkowego ♦K (wówczas ♦A na pewno nie stoi). Rozgrywający i tak odda więc dwa piki i dwa kara, tymczasem zagrywając najpierw w kara do króla, gdy as tego koloru stoi, zlokalizuje ♠K w ręce e-N-a i będzie miał szansę oddać tylko jedną wziątkę w tym kolorze, gdy honor ten jest drugi (singlowy).

Także przeciwko bezatutowej grze E padnie wist kierowy i rozgrywający powinien wziąć lew dziewięć, zasadniczo przy założeniu, że dostanie się dwukrotnie do dziadka, aby wyimpasować ♣K x x. I w tym wypadku lepiej jednak będzie zagrać w drugiej/trzeciej lewie w karo do króla (i zrobić pierwszy impas w treflach), gdyby bowiem E rozpoczął od impasu ♠D, to przy aktualnym układzie kart N obłożyłby go (na 3BA), gdyby po zabiciu ♠D królem wyszedł ♥K, zaś po – koniecznym – przepuszczeniu go przez rozgrywającego zmienił atak na ♠8 (!). Potem jego partner wskoczyłby ♦A i odebrał dwie forty pikowe. Taka obrona byłaby jednak bardzo trudna, a tym samym należy ją uznać za mało realną. Mimo zatem, że nieco lepsze jest zagranie najpierw w karo, to także po rozpoczęciu od impasu ♠D rozgrywający bez wątpienia skompletowałby lew dziewięć. A teoretycznie rzecz ujmując, 10. wziątki bezwarunkowo pozbawiłby go jedynie pierwszy wist małym karem.

W protokole rozdania spotkamy więc przede wszystkim wpisy 150 i 130 na WE, ale też na pewno i końcówkowe oraz minimaksowe 400 tamże.

Minimaks teoretyczny:  3BA(WE), 9 lew; 400 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 11 (WE);

♦ – 8 (W!);

♥ – 7 (WE);

♠ – 9 (WE);

BA – 9 (WE).