Rozdanie 27; rozdawał S, obie przed partią.

Rozdanie 27 Rozd. S, po partii: -	♠ J 7 6 ♥ A 5 2 ♦ 10 7 3 ♣ A J 10 9
♠ K 3 ♥ 8 6 ♦ K J 9 8 2 ♣ 8 7 6 4		♠ A Q 8 5 ♥ J 10 7 3 ♦ Q 6 5 ♣ K Q
	♠ 10 9 4 2 ♥ K Q 9 4 ♦ A 4 ♣ 5 3 2

¹na trzeciej ręce otwarcie jak najbardziej wskazane

albo:

¹na trzeciej ręce otwarcie jak najbardziej wskazane

²z 9 PC warto powalczyć, wprawdzie partner dał otwarcie na trzeciej ręce, ale NS są przed partią…

Kolejny pojedynek w parterze. Często skończy się na kontrakcie 2♦(W), który zostanie bezproblemowo zrealizowany, rozgrywający ma bowiem do wzięcia cztery kara, trzy piki oraz trefla. Aby pozbawić gracza W nadróbki, obrońca N będzie musiał zaatakować w atu, albo w kiery, a potem w atu. Można by też zagrać trzy razy w kiery, aby potem – po dostaniu się do ręki ♦A – S wyszedł w kiery po czwarty, to bowiem wypromowałoby jego partnerowi drugą wziątkę atutową – na ♦10. W rzeczywistości N wyjdzie pewnie w atu – tym bardziej że nie dysponuje bardziej atrakcyjną alternatywą pierwszowistową w żadnym z pozostałych kolorów.

Jeżeli jednak gracz S zdecyduje się na ożywienie licytacji kontrą, jego partner, jeśli tylko  W spasuje, zapowie 2♥. Te powinny zostać położone – bez jednej albo nawet bez dwóch, tyle tylko że często gracz W jeszcze nie odpuści i doprowadzi do kontraktu 3♦. I raczej będzie nań leżał bez jednej, choć niektóre takie gry bez wątpienia zostaną zrealizowane.

W protokole rozdania znowu spotkamy więc niewysokie wpisy po obu stronach protokołu: przede wszystkim 50, 90 i 110 dla WE oraz 50 i – rzadko – 110 dla NS.

Minimaks teoretyczny:2♦(WE), 8 lew; 90 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 8 (WE);

♥ – 7 (NS);

♠ – 7 (NS);

BA – 6 (NS).