Rozdanie 26; rozdawał E, obie po partii.

Rozdanie 26 Rozd. E, po partii: obie	♠ KT63 ♥ AQT6 ♦ A76 ♣ J6
♠ A8 ♥ 73 ♦ 85 ♣ AKT9843		♠ 9752 ♥ KJ95 ♦ Q94 ♣ Q5
	♠ QJ4 ♥ 842 ♦ KJT32 ♣ 72

Nasz System:

Wspólny Język:

Licytacja dwustronna trefle przeciwko karom na większości stołów zakończy się zwycięstwem starszego z tych kolorów, przynajmniej jeśli chodzi o miano kontraktu końcowego. Gra 3♣(WE) mogłaby zostać łatwo zrealizowana, strona ta ma bowiem tylko cztery przegrywające: pikową, kierową oraz dwie karowe. Na większości stołów zostanie ona jednak przelicytowana 3♦, z konieczności ustawionymi z naturalnej reki S. Przeciwko 3♦(S) W zaatakuje rzecz jasna ♣A – i już kontrakt będzie do zrealizowania. Nawet bowiem gdy w drugiej lewie pierwszy wistujący wyjdzie w kiera, to rozgrywający wstawi ze stołu – powiedzmy – ♥10, zatem E zabije ją ♥W i zagra ♣D. Nawet gdy W przejmie ją ♣K i powtórzy kierem, to gracz S zabije na stole ♥A, zaimpasuje kara waletem w ręce, ściągnie ♦K i zagra w piki. W weźmie ♠A, ale nie będzie miał już kiera, więc przegrywająca karta tego koloru z ręki rozgrywającego zostanie wyrzucona na dziadkową fortę pikową.

Kontrakt 3♦(S) położyłaby jedynie nierealna obrona: pierwszy wist w kiera (!?), przepuszczony na stole przez rozgrywającego, i w drugiej lewie odwrót ze strony E blotką treflową (!), spod drugiej damy. Jego partner zabiłby tę lewę ♣K i powtórzył kierem, później przeto E mógłby się dostać do ręki ♣D i odebrać kiera. W takich okolicznościach rozgrywający oddałby dwa trefle, dwa kiery oraz ♠A, wpadłby zatem bez jednej. Absolutnie wykładane są natomiast 3♦(N).

W protokole rozdania powinniśmy zatem spotkać obustronne zapisy po 110, z przewagą na linii NS jednakże.

Minimaks teoretyczny: 3♦(N!), 9 lew; 110 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (WE);

♦ – 9 (N!);

♥ – 6 (NS,WE!);

♠ – 8 (N!);

BA – 7 (WE).