Rozdanie 25; rozdawał N, po partii WE.

Rozdanie 25 Rozd. N, po partii: EW	♠ 93 ♥ J652 ♦ K83 ♣ JT42
♠ 64 ♥ Q874 ♦ Q ♣ AKQ976		♠ AQT2 ♥ T3 ♦ T6542 ♣ 83
	♠ KJ875 ♥ AK9 ♦ AJ97 ♣ 5

¹ wznawiająca kontra wywoławcza

² partner często będzie miał cztery kiery, w końcu wywołuje ten kolor, stąd 2♥, a nie 2♠

albo:

¹ wznawiającakontra wywoławcza

Możliwa jest też sekwencja następująca:

¹ wznawiająca kontra wywoławcza

² tak samo wywoławcza, tyle że z nadwyżką honorową

I tak 2♥(NS) mogłyby zostać zrealizowane, podobnie jak 2♠(NS), szczególnie rozgrywka pierwszego z tych kontraktów musiałaby jednak być bardzo staranna. Jeżeli natomiast gracz W zdecyduje się na powtórzenie trefli, może już zostać od tyłu skontrowany i powinien wpaść bez dwóch. Przeciwko 3♣(W) z kontrą – albo nawet bez niej – N zawistuje pikiem. Powiedzmy, że rozgrywający zabije pierwszą lewę ♠A w dziadku i zagra stamtąd w kiera. S wskoczy wówczas ♥K i wyjdzie w atu. W zabije ♣A i – załóżmy – powtórzy z ręki kierem. N wskoczy ♥W (niekoniecznie) i zagra ♣W, pozbawiając stół ostatniego atutu. I rozgrywający będzie jeszcze musiał oddać po jednej wziątce w każdym z kolorów. W sumie odda ich sześć, wpadnie zatem za okazałe 500. A nawet bez kontry 200 będzie całkiem przyzwoitym rezultatem dla strony NS.

Takie właśnie – 110, 200 i 500 dla NS – będą wpisy w protokołach rozdania. Dominować będzie jednak – jak mi się wydaje – i to wyraźnie, pierwszy z nich.

Minimaks teoretyczny: 2♥(NS), 8 lew albo 2♠(NS), 8 lew; 110 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (WE);

♦ – 8 (NS);

♥ – 8(NS);

♠ – 8 (NS);

BA – 7 (NS).