Rozdanie 13; rozdawał N, obie po partii.

Rozdanie 13 Rozd. N, po partii: obie	♠ 7 ♥ 75 ♦ AK8543 ♣ T874
♠ KQJ985 ♥ KQ ♦ Q7 ♣ 932		♠ A6432 ♥ JT82 ♦ 92 ♣ A6
	♠ T ♥ A9643 ♦ JT6 ♣ KQJ5

¹ wyższy z dwóch kolorów przeciwnika, a więc bardzo dobra ręka z fitem pikowym

² punktów sporo, ale na ogół marne

albo:

¹ wyższy z dwóch kolorów przeciwnika, a więc bardzo dobra ręka z fitem pikowym

² punktów sporo, ale na ogół marne

³ 6⁺♦–4♣

⁴ z naciskiem na 4♦, w tym kolorze partner ma bowiem (co najmniej) sześciokart

^{5, 6} jeśli dopiero teraz któryś z graczy WE poprawi się na 4♠, może już zostać skontrowany, chociażby dla zasady

albo:

Jeśli gracz N ograniczy swój udział w licytacji do zalicytowania 2♦, a jego partner nie będzie miał okazji, by uzgodnić ten kolor (co uczyniłby na pewno, gdyby E – zamiast 3♦ – zalicytował 2♥), przeciwnicy dostaną szansę, aby zatrzymać się w 3♠. W przeciwnym wypadku NS zagrają 4♦ bądź WE – 4♠ (od czasu do czasu z kontrą). Do takiego samego rozwiązania dojdzie, gdy gracz E od razu w drugim okrążeniu licytacji wrzuci 4♠, tyle że na pewno jego partner będzie wówczas grał ten kontrakt bez kontry.

Kontrakt 4♦(NS) [a także 4♣(NS)] łatwo wychodzi, rozgrywający odda tylko pika, trefla i kiera, zapisze więc po swojej stronie protokołu minimaksowe 130 punktów. Natomiast przeciwko pikowej grze W obrońca N zaatakuje ♦A, a potem ściągnie ♦K. Jego partner dołoży wówczas ♦W (brak damy, a jednocześnie ilościówka odwrotna), a w drugiej – ♦6 (!). Tę ostatnią blotkę N powinien zinterpretować rzecz jasna jako lawintala (S mógł przecież w zamian dołożyć ♦10), czyli wskazanie wartości treflowej. W lewie trzeciej N wyjdzie więc w trefla, co będzie jedyną kontynuacją ograniczającą rozgrywającego do dziewięciu wziątek. Po każdej innej wyrobi on sobie bowiem kiery i na ♥W 10 ze stołu pozbędzie się z ręki dwóch blotek treflowych. Weźmie wtedy dziesięć lew, zatem nawet pikową końcówkę zrealizuje. Takie rozstrzygnięcia powinny jednak należeć do rzadkości – ograniczenie W do lew dziewięciu (w piki) nie będzie bowiem specjalnie trudne i każdy choćby średniej klasy duet NS da sobie z tym – jak sądzę – radę.

W protokołach rozdania spotkamy zatem zarówno zapisy 130 dla NS, jak i 140 oraz 170 (rzadko) dla WE, a także – jeszcze rzadziej – 620 i 790 dla WE oraz 100 oraz 200 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 4♣(NS), 10 lew albo 4♦(NS), 10 lew; 130 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10(NS);

♦ – 10(NS);

♥ – 8 (NS);

♠ – 9 (WE);

BA – 6 (NS,WE!).