Rozdanie 4; rozdawał W, obie po partii.

Rozdanie 4 Rozd. W, po partii: obie	♠ K 9 4 ♥ J 9 7 ♦ A 2 ♣ J 7 6 5 3
♠ A 7 5 ♥ A Q 8 ♦ K 10 7 5 3 ♣ Q 10		♠ Q J 10 8 3 ♥ 10 3 ♦ 9 6 4 ♣ A K 2
	♠ 6 2 ♥ K 6 5 4 2 ♦ Q J 8 ♣ 9 8 4

¹transfer na kiery

²z silną preferencją dla 4♠, wprawdzie partner ma zrównoważony układ 5332, ale w treflach może posiadać dwie albo trzy blotki, a wtedy gra w kolor będzie o niebo lepsza

Najczęściej grane będą 4♠(W), a powyższą sekwencję można uznać za absolutnie standardową. N nie ma komfortowego pierwszego wistu, najprawdopodobniej wyjdzie więc treflem – z pięciokartu, a więc względnie bezpiecznie. Będzie to jednak najbardziej niewygodny atak dla rozgrywającego, ten ma bowiem spore problemy z komunikacją (a treflowy nie tylko w niczym mu nie pomoże, ale też zmusi do natychmiastowej decyzji – co zrobić w tym kolorze). Do wykonania jest bowiem dużo podegrań z dziadka – przy ograniczonej ilości dojść tamże, szczególnie gdy N postąpi optymalnie i przepuści pierwszy impas pikowy. Z drugiej strony lokalizacja honorów mimo wszystko nie jest dla strony WE najgorsza.

Najlepiej chyba będzie, gdy W weźmie pierwszą lewę (treflową) w ręce, wejdzie na stół ♣A i zagra ♠D na impas. N powinien przepuścić, przeto rozgrywający będzie kontynuował ♠W i również puści go wkoło. Teraz jednak N zabije ♠K i odejdzie pikiem, wpuszczając przeciwnika do ręki. Graczowi W nie pozostanie wówczas nic innego, jak wyjść stamtąd karem – do dziewiątki w dziadku. S zabije ją damą albo waletem, po czym – gdy zagra kierem, zmusi przeciwnika do zrobienia udanego impasu damą w ręce. Potem W przebije na stole trzecią rundę kierów, wyjdzie stamtąd karem  i stanie przed palcówką w tym kolorze – dziesiątka czy król? I wcale nie będzie sobie musiał z nią poradzić, wskazania statystycznie nie okażą się tu bowiem skutecznym drogowskazem. Przynajmniej teoretycznie rzecz biorąc,  oczywiście zakładamy, iż z konfiguracji ♦D x czy ♦W x N nie wskoczy w pierwszej rundzie kar honorem(!). Podobnie stanie się, gdy po wzięciu kara S wyjdzie treflem (albo ♦8), rozgrywający utrzyma się wtedy ♣K na stole i także będzie musiał poradzić sobie z karami. I znów – z zaprezentowanymi już wyżej za i przeciw, z oceną klasy przeciwnika grającego na e-N-ie włącznie.

Rozgrywka alternatywna to zagranie pików z góry, aby potem dwukrotnie zagrać w kara z dziadka – najpierw do dziesiątki, a potem do króla. W tym wariancie trzeba jednak liczyć się nie tylko z tym, iż odda się wziątkę na podimpasowego ♠K, ale też, że po utrzymaniu się tym honorem S wyjdzie w kiera i aby kontrakt mógł zostać zrealizowany, będzie się też musiał udać impas przeciwko ♥K. Inna sprawa, że po prawidłowej obronie tego ostatniego manewru nie uniknie się w zasadzie nigdy (chyba że S ma ♠K x, zaś pierwszym karem dojdzie do ręki N; wówczas wyrobi się ten kolor i wyrzuci nań ze stołu kiera).

W przypadku kontraktu 3BA(W) rozgrywającemu będzie o tyle łatwiej, że na dobrą sprawę będzie musiał zagrać piki z góry (także dostanie pierwszy wist treflowy i weźmie go w ręce). Po utrzymaniu się ♠K N powtórzy treflem i jeśli rozgrywający odbierze teraz swoje wziątki w kolorach czarnych i zrobi impas ♥D w ręce, będzie już miał dziewięć lew. Będzie nawet szansa na nadróbkę, tyle że do wykorzystania jedynie w widne karty. Otóż po utrzymaniu się drugą rundą trefli na stole rozgrywający musiałby ściągnąć forty pikowe, po czym – pozostawiając tam ♣K – zagrać karo do dziesiątki w ręce (w której w tym momencie znajdowałyby się ♦K 10 7 4 oraz ♥A D). Pełna ekwilibrystyka!, przeto w przypadku kontraktów bezatutowych będzie się kończyło na dziewięciu wziątkach (choć bezwarunkowo 10. lewy pozbawiłby rozgrywającego jedynie atak kierowy, i to albo ♥7, albo ♥W!).

W protokole rozdania spotkamy zatem wpisy w minimaksowej wysokości 620 dla WE oraz 600 dla tej strony, ale też niewątpliwie wpadkowe 100 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny:  4♠(WE), 10 lew;  620 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (W!);

♦ – 10(WE);

♥ – 7 (WE);

♠ – 10 (WE);

BA – 9(WE).