Rozdanie 23; rozdawał S, obie po partii.

Rozdanie 23 Rozd. S, po partii: obie	♠ A Q ♥ A Q 10 8 6 3 ♦ Q J 9 ♣ A Q
♠ 7 3 2 ♥ J 9 5 2 ♦ 10 8 4 ♣ 10 9 8		♠ K 9 4 ♥ K 7 4 ♦ K 6 2 ♣ K 6 5 4
	♠ J 10 8 6 5 ♥ ♦ A 7 5 3 ♣ J 7 3 2

Nasz System:

¹tylko 12 PC, a przede wszystkim układ 4333 – to stanowczo przemawia przeciwko popartyjnej kontrze wywoławczej

²jednokolorowa ręka na kierach, forsing do końcówki

³pytanie, często jednak z naturalnymi treflami

⁴6⁺♥, nie wykluczają trzech pików

⁵5⁺♠

⁶nie ma pełnego fitu pikowego, a ręka też wygląda na dużo bardziej bezatutową niż kolorową, jeśli S ma więcej pików, to sam może wybrać grę w ten kolor (choć na swą dotychczasową licytację N może mieć tylko jednego pika)

Z tego samego względu nie widać też powodu, dla którego N miałby upierać się przy grze w kiery, jest bowiem dostatecznie silny na to, aby przedrzeć się przez ten kolor przy grze w bez atu (się a przynajmniej tak mu wydaje na podstawie oglądu statystycznego).

Wspólny Język:

¹ręka N ma przede wszystkim charakter bezatutowy

²być może mało estetyczne, ale partner nie ma bocznego koloru, powiedział bowiem 2BA, zaś S ma rewers kierowy, a pięć pików już pokazał, longer ten jest zresztą marnej jakości

Wprawdzie w dzielące się tu 3–3 piki grałoby się akurat całkiem, całkiem, w licytacji jednak niełatwo to dostrzec, szczególnie z pozycji e-N-a. Ale też z e-S-a, jego longer pikowy jest przecież nie najwyższej jakości. Najczęściej w grudniowym turnieju w rozdaniu tym dojdzie przeto ostatecznie do kontraktu 3BA z silniejszej ręki N. W toku analizy hipotetycznej rozgrywki przyjmiemy założenie, iż E nie zabrał głosu w licytacji, gdyby to wszakże uczynił, jedynie pomógłby przeciwnikowi, informując go, iż posiada wszystkie honory swojej strony. Tak czy owak, obrońca ten zaatakuje czwartym najlepszym treflem, przeto rozgrywający weźmie pierwszą lewę ♣D w ręce. Następnie może wyjść stamtąd ♠D – aby albo zdobyć na nią wziątkę bez straty tempa, albo wyrobić sobie dziadkowe piki, co rozwiązałoby już wszystkie jego problemy. Oczywiście ♠D utrzyma się, E nie będzie miał bowiem żadnych powodów, aby zabić ją ♠K. Przed graczemN otworzą się wówczas dwie opcje: albo przedzielanie się przez kiery, z nadzieją, że uda mu się je wyrobić ze stratą jedynie dwóch temp, albo zagranie w kara, aby zdobyć trzy wziątki w tym kolorze, dwa piki, dwa trefle, ♥A i… coś jeszcze. Jeśli N już na początku postawi na kiery, nie powinien rozpoczynać od zagrania ♠D, by nie stracić szansy, gdy trzeba będzie oddać trzy kiery (oraz dwa czarne króle), a udają się impasy w pikach i karach – albo ten ostatni kolor przyniesie mu trzy wziątki (np. przy ♦10 x w ręce W). Cofamy się przeto do lewy drugiej i gramy w kiery. Ograniczymy się do podziału tego koloru 4–3, szansa na co wynosi 62% (szanse dodatkowe to układ 5–2 z grubymi dubletonami, o tym jednak później). Wzięcie wtedy czterech lew kierowych umożliwiają trzy racjonalne linie gry, wszystkie rozpoczęte pociągnięciem asa z góry (choć na ogół niekoniecznym). A potem zagrania:
        1. blotką i znowu blotką, na trzeciego ♥K, bądź – w zasadzie mu równoważne – ♥10 i blotką;
        2. ♥D i blotką – na trzeciego ♥W;

        3.♥D, a w następnej rundzie ♥10 – na trzecią ♥9.

Powodzenie którejkolwiek z nich wymaga zastania konkretnej karty – króla, waleta bądź dziewiątki – w trypletonie, wynosi ona przeto w każdym przypadku 3/7 x 62% @26,6%. Natomiast wysokie użyteczne dubletony to ♥K W sec i ♥W 9 sec w ręce dowolnego z broniących (ten ostatni dużo bardziej przydatny aniżeli ♥K 9 sec). Jeżeli przeto na ♥A spadną od obu przeciwników małe karty, można z równą szansą sukcesu kontynuować według każdego z powyższych wariantów. Jeśli spadnie ♥W, najlepsze będzie następnie zagranie blotką (szansa dodatkowa: ♥K W sec), gdy zaś zleci ♥9 – ♥D (szansa dodatkowa: ♥W 9 sec), oczywiście w pierwszej rundzie koloru posiadacz takiej konfiguracji może dołożyć zmyłkowo waleta!, wówczas to on będzie górą).

Jak widać, w autentycznym rozdaniu triumfuje wariant pierwszy: ♥A, a potem dwukrotnie kier różny od damy, E ma bowiem ♥K x x. Pozwoli to nie tylko zrealizować grę, ale i zrobić nadróbkę (albo E ściągnie ♣K, albo wyjdzie w pika – wtedy druga nadróbka dzięki impasowi i przymusowi; albo zagra w karo, które N puści do ręki).

Wariant drugi: N wziął drugą lewę na ♠D i zagrywa z ręki ♦D. E nie może położyć ♦K, gdyż przeciwnik mógłby następnie wyimpasować jego partnerowi ♦10, ściągnąć trzy kara i oba czerwone asy, po czym odejść kierem do ♥A i kierem (musiałby wtedy dostać dwunastą wziątkę na kiera w ręce albo ♣W dziadku; przy innej grze mógłby nawet wziąć nadróbkę).

Na razie jednak N gra o kontrakt – tak jak to sobie zaplanował. Mimo przeto, iż po utrzymaniu się ♦D nadal jest jeszcze czas, aby przerzucić się na kiery, rozwiązać je celnie i zrobić nadróbkę, kontynuuje z ręki ♦W i wstawionego przez E ♦K przepuszcza. Ten ostatni powtarza wówczas blotką treflową, rozgrywający bierze zatem lewę ♣A w ręce, ściąga też – choć nie jest konieczne – ♠A oraz ♥A, wchodzi na stół ♦A, zgrywa fortę tego koloru i odchodzi pikiem – wpuszczając obrońcę E na króla. I ten ściąga jeszcze ♣K oraz ♥K, po czym musi oddać ostatnią wziątkę przeciwnikowi – na ♥D w ręce albo na ♣W na stole (w zależności od tego, kartę którego koloru zachował).

Dużo łatwiej będzie się grało w piki, kiedy to możliwe będzie skompletowanie nawet 11 wziątek. W zaatakuje najprawdopodobniej w trefle, przeto S wstawi ze stołu ♣D, a potem odblokuje ♣A, zaimpasuje kara, na dobrego ♣W zrzuci z dziadka karo, przebije tam karo, zaś wcześniej lub później na ♥A pozbędzie się z ręki czwartego trefla. Wreszcie zagra w atu i dzięki rozkładowi tego koloru 3–3, wykorzysta jeszcze fortę karową w ręce. W sumie weźmie pięć pików (w tym przebitkę na stole), trzy kara (w tym fortę), dwa trefle oraz ♥A. Alternatywnie będzie można przebić na stole albo dwa kara (drugie – ♠A), albo karo i trefla; E nie będzie bowiem w stanie nadbić królem atu ani trzeciej rundy kar, ani czwartej rundy trefli. Tak grając, 11 lew wzięłoby się też w niejednym wypadku, gdyby atuty dzieliły się gorzej niż 3–3.

Wreszcie końcówka w kiery, do której też w rozdaniu tym będzie dochodzić. Pierwsza sprawa – znówE musi w coś zaatakować, a każdym swoim wyjściem pomoże rozgrywającemu. Niewykluczone, iż za swe najbezpieczniejsze posunięcie uzna wist w blotkę atu – na zasadzie, iż swojej lewy na króla i tak nie straci. Istotnie nie straci, tyle że będzie to jedyny atak, po którym gracz N będzie w stanie skompletować 11 wziątek. Zagra bowiem trzy razy w kiery i E znów znajdzie się na wpustce. A kiedy nawet odblokuje się królem, N wyjdzie z ręki ♠A i ♠D – i alboE wskoczy ♠K, wyrabiając piki dziadka, albo straci swoją wziątkę w tym kolorze. W tym drugim wypadku zostaną następnie zagrane ♣A i ♣D, a potem wykonany impas karowy i wyrzutka kara na ♣W…

Po każdym innym wiście E dostanie wziątkę na każdego ze swoich króli, a ponadto broniący wezmą (co najmniej) dwa kiery. Aby zrealizować swoją grę, rozgrywający będzie musiał rozwiązać zwycięsko kolor atutowy – zasadniczo z prawdopodobieństwem sukcesu jedna trzecia; to wszystko zostało już dokładnie omówione wcześniej.

W protokole rozdania spotkamy przede zwycięskie dla strony NS zapisy w wysokości 600, 630, 620 oraz minimaksowe 650, ale też bez wątpienia wpadkowe 100 po stronie przeciwnej.

 Minimaks teoretyczny: 5♠(NS), 11 lew; 650 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (NS);

♦ – 11 (NS);

♥ – 10 (NS);

♠ – 11 (NS);

BA – 10 (NS).