Rozdanie 2; rozdawał E, po partii NS.

Rozdanie 2 Rozd. E, po partii: NS	♠ Q 10 4 3 ♥ 7 ♦ Q 7 6 3 ♣ A K 4 3
♠ K 9 5 ♥ K 6 5 4 ♦ K J ♣ Q 10 9 8		♠ A J 6 2 ♥ Q J 9 3 ♦ 10 8 ♣ J 7 5
	♠ 8 7 ♥ A 10 8 2 ♦ A 9 5 4 2 ♣ 6 2

¹gdyby singleton był w treflach, N miałby prawo wywoławczo skontrować

²7–11 PC, 4⁺♥

³teraz jest to modelowa kontra wywoławcza

^{4, 5}W ma minimalne otwarcie, zaś obie ręce tej strony są zrównoważone i zawierają tylko po cztery kiery, zatem żaden z ich posiadaczy nie przepchnie się już raczej na 3♥

Teoretycznie rzecz ujmując, byłoby to dla WE opłacalne, zostaliby bowiem położeni tylko bez jednej, przeto gdyby nawet zostali skontrowani (a tak zapewne by się stało, uczyniłby to gracz S), zapłaciliby tylko 100 punktów. Tymczasem na przeciwnej stronie warte o 10 punktów więcej 3♦ są wykładane, rozgrywający będzie nawet walczył o nadróbkę – i często także ten cel osiągnie. W zaatakuje w uzgodnione kiery, przeto S zabije ♥W asem, po czym powinien bezzwłocznie zabrać się za przebijanie kierów na stole. A zatem przebije tam kiera, ściągnie ♣A K (możliwe są też inne warianty szczegółowe), przebije w ręce trefla, przebije kolejnego kiera, wróci do ręki asem atu i ostatniego tamtejszego kiera przebije w dziadku damą atu. A następnie wyjdzie stamtąd ostatnim treflem tej ręki – i gdy E przebije jako pierwszy ♦10, zrzuci z ręki pika. A potem odda jeszcze tylko pika i króla atu. Kiedy natomiast ostatni dziadkowy trefl nie zostanie przez prawego obrońcę przebity, to rozgrywający przebije go w ręce i połączy atuty; odda wówczas karo i dwie wziątki pikowe. Sam skompletuje natomiast dziesięć lew.

Nadróbki pozbawiłby e-S-a jedynie wist pikowy – i to koniecznie dziewiątką albo królem. W pierwszym wypadku po oddaniu dwóch pików W musiałby zagrać po raz trzeci w ten kolor; w drugim, kiedy to w drugiej lewie utrzymałby się ♠W E, gracz ten musiałby w lewie trzeciej wyjść ♦8 (!). W obu wypadkach rozgrywający nadal wprawdzie byłby w stanie przebić w dziadku trzy kiery, tyle że w dwukartowej końcówce – gdy ze stołu zostałby zagrany ostatni trefl, E przebiłby go ♦10, zaś S nie miałby już w ręce ♦A, aby dokonać nadbitki. Rozgrywający oddałby przeto dwa piki oraz dwie wziątki atutowe i tym samym zrobił tylko swoje.

Ponieważ jednak tak efektywna obrona jest na dobrą sprawę niemożliwa do przeprowadzenia przy prawdziwym brydżowym stole, najpopularniejszym wpisem w protokole tego rozdania winno być wspomniane 130 dla NS.

Minimaks teoretyczny:  3♥(WE) z kontrą, 8 lew; 100dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (WE);

♦ – 9 (NS);

♥ – 8 (WE);

♠ – 6 (NS);

BA – 6 (NS,WE!).