Rozdanie 23; rozdawał S, obie po partii.

Rozdanie 23 Rozd. S, po partii: obie	♠ KQJ54 ♥ ♦ 9765 ♣ A842
♠ 73 ♥ AT9852 ♦ AQJ ♣ KJ		♠ AT92 ♥ Q76 ♦ 3 ♣ QT973
	♠ 86 ♥ KJ43 ♦ KT842 ♣ 65

Standardowa końcówka w kiery, ogromna większość duetów WE zapowie ją, na ogół po sekwencji przedstawionej wyżej. Standardowy będzie też pierwszy wist: ♠K, wszakże rozgrywka i ostateczny rezultat już standardowe być nie muszą. Powiedzmy bowiem, że rozgrywający przepuści ♠K (zagranie wcale nie oczywiste, N może bowiem posiadać w tym kolorze sześć kart, a na pierwszy rzut oka kontrakt wygląda na bezpieczny), kontynuację pikową pobije zaś dziadkowym asem i – załóżmy, ponieważ nie będzie pewny, że będzie możliwe przebicie na stole dwóch kar – zagra trefla do króla. N pobije ♣A i zagra trzeci raz w piki – najlepiej blotką, a nie dobrym waletem – zaś jego partner pozbędzie się w tej lewie swojego ostatniego trefla. Rozgrywający zrzuci z ręki ♣W, po czym nic nie będzie stało na przeszkodzie, aby kontynuować ze stołu ♣D. Jeśli S przebije ją blotką atu, wyjaśni się rozkład koloru treflowego, W nadbije zatem w ręce, przebije na stole karo i bezpiecznie wyjdzie stamtąd kolejnym dobrym treflem. Kiedy S przebije go, ostatecznie straci nadzieję na dwie wziątki atutowe, kiedy zaś zrzuci karo, także rozgrywający pozbędzie się z ręki ostatniej karty tego koloru (bądź przebije tego trefla w ręce i przebije ♦D na stole), po czym będzie w końcu musiał zagrać w atu. Jeśli zorientuje się, że S, nie nadbijając, próbował chronić swoje hipotetyczne dwie lewy atutowe, puści ♥D wkoło i zrobi swoje. Jeszcze łatwiej będzie rozgrywającemu, gdy N po ♣A wyjdzie ♠W, wyrabiając dziadkową ♠10, wówczas dwie lewy później to ta właśnie karta zostanie zagrana z dziadka na spróbunek.

Z powyższego wynika, że aby zmaksymalizować swoje szanse na dwie wziątki kierowe, S nie powinien niczego przebijać (ani razu), a może nawet w trzeciej lewie pikowej nie pozbywać się trefla, tylko kara (choć z drugiej strony, może to być nadmiernie podejrzane). Wówczas rozgrywający może nie zdecydować się na wczesne zagranie (kontynuowanie) trefli, szczególnie trzeci raz, będzie bowiem obawiał się ze strony obrońcy N przebitki. Gra sprowadzi się wtedy wcześniej czy później do rozwiązania koloru atutowego, rzecz jasna po uprzednim przebiciu na stole jednego kara. Rozgrywający będzie wówczas musiał zdecydować się, czy pociągnąć ♥A z góry (zwycięskie przy podziale koloru 2–2 oraz czterech układach singletonowych (pojedynczy ♥W bądź ♥K w ręce S bądź N), czy też rozpocząć z dziadka ♥D (zwycięskie przy podziale 2–2, singlowym ♥W u e-N-a – nawet nadróbka, dwóch singletonach blotkowych tamże – tj. ♥K W x u e-S-a – oraz przy ♥K W x x w ręce S). Jak widać, szanse są bardzo zbliżone, pozostaje prawdopodobieństwo a priori pojedynczej konfiguracji 3–1 (6,25%) przeciwko pojedynczej konfiguracji 4–0 (5%), a zatem leciutko na rzecz pociągnięcia asa. Z drugiej strony zagranie ♥D wkoło daje szansę nadróbki przy singlowym ♥W w ręce e-N-a (6,25%). Gracz W może zatem z powodzeniem wykonać zarówno posunięcie trafne, jak i nietrafne.

W protokole rozdania spotkamy zatem zarówno minimaksowe 620 dla WE, jak i wpadkowe 100 po stronie przeciwnej, obawiam się, że nawet z przewagą tych drugich.

Minimaks teoretyczny: 4♥(WE), 10 lew; 620 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (WE);

♦ – 8 (NS);

♥ – 10(WE);

♠ – 7 (WE);

BA – 9 (WE).