Rozdanie 18; rozdawał E, po partii NS.

Rozdanie 18 Rozd. E, po partii: NS	♠ KT9 ♥ T96 ♦ K9865 ♣ T9
♠ J ♥ 82 ♦ AQT2 ♣ KQ8732		♠ Q532 ♥ A7543 ♦ J ♣ AJ6
	♠ A8764 ♥ KQJ ♦ 743 ♣ 54

Nasz System:

¹ podlimitowe, ale ze względu na układ 5431 oraz longery w obu kolorach starszych – dopuszczalne

² naturalne, 5⁺♣, forsing na jedno okrążenie

³ wskazanie fitu treflowego, w licytacji dwustronnej nie wymaga posiadania nadwyżki honorowej

⁴ naturalne bądź quasi-naturalne, W sprawdza szanse na zagranie 3BA, czyni to jednak w sposób delikatny, nie przez jednokierunkowy wywiad bezatutowy 3♠, tylko opisując lokalizację honorów w swojej ręce

⁵ w takich okolicznościach E nie może powiedzieć 3BA (zresztą także po ewentualnych 3♠ partnera taka zapowiedź byłaby co najmniej wątpliwa), a że ma też tylko minimalne otwarcie, a w karach jedynie singletona, zgłasza 4♣

⁶ oczywiście W ani myślał o zatrzymaniu się poniżej szczebla dogranej

Wspólny Język:

¹ podlimitowe, ale ze względu na układ 5431 oraz longery w obu kolorach starszych –dopuszczalne

² kontra negatywna albo przygotowanie forsingu na własnym kolorze (2♣ bowiem nie forsowałoby)

³ forsing na treflach

⁴ z licytacji przeciwników E wie, że partner ma w pikach krótkość, wyklucza więc 3BA

AlternatywnieE może pomyśleć o uzgodnieniu trefli splinterowymi 4♦, jego ręka jest jednak honorowo minimalna. Kwestią otwartą (a zatem do uzgodnienia w parze) jest, czy ewentualne 4♣ E forsowałyby. A w zasadzie, jaki jest zakres forsingu partnerowych 3♣. Jeśli przesądzają one dograną, to oczywiście na późniejsze 4♣ E nie może on spasować; jeżeli jednak jest to tylko forsing na jedno okrążenie (gdy nie można zagrać 3BA), to oczywiście 4♣ partnera wskazują jedynie fit treflowy i nie forsują.

Jeśli E da na pierwszej ręce otwarcie 1♥, a – jak już wspomniałem – jest to jak najbardziej dopuszczalne, jego partner na pewno nie zatrzyma się przed dograną. Po drodze E uzgodni trefle, obaj gracze rozpoznają też bez wątpienia, że kontrakt 3BA nie będzie tu optymalny. Na dużej większości stołów turnieju skończy się zatem na rozgrywanej przez W końcówce treflowej. Przeciwko tej grze obrońca N wyjdzie na pewno w uzgodnione piki. A jego partner zabije pierwszą lewę ♠A i odwróci ♥K. Rozgrywający może tu wziąć wymagane 11 lew na kilka sposobów, byle tylko nie zaimpasował ♦K. Da się jednak przebić w dziadku wszystkie trzy kara z ręki, można też zaekspasować króla w tym kolorze, wreszcie można nawet wyrobić kiery i wykorzystać forty tego koloru, dzieli się on bowiem 3–3. W tym ostatnim wypadku dobrze byłoby jednak przepuścić drugą lewę, rozpoczętą przez e-S-a ♥K (bez takiego odwrotu rozgrywający mógłby już zrobić nielicytowanego szlemika). Ponadto po wiście blotką pikową dałoby się już wyrobić – dwoma przebitkami w ręce – dziadkową ♠D. Po licytacji i pierwszym wiście ♠10 będzie to dosyć oczywiste, za optymalną rozgrywkę należy więc zapewne uznać zabicie ♥K asem, przebicie w ręce blotki pikowej, powrót na stół ♣A, przebicie w ręce kolejnej blotki pikowej, ściągnięcie ♣K, wejście do dziadka ♣W, wyrzucenie na dobrą ♠D kiera z ręki, a w końcu oddanie lewy na ♦K. Tak grając, rozgrywający odda tylko ♠A i ♦K właśnie. Oczywiście gdy po drodze okaże się, iż trefle są rozłożone 2–2, gracz W nie powinien atutować po raz trzeci, tylko ściągnąć ♦A i przebić w dziadku blotkę karo – na okoliczność, iż w kolorze tym spada drugi król.

Słowem, podstawowym wpisem w protokole tego rozdania winno być minimaksowe 400 dla WE.

Minimaks teoretyczny: 5♣(WE), 11 lew; 400 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 11 (WE);

♦ – 6 (NS,WE!);

♥ – 8 (WE);

♠ – 7 (NS);

BA – 8 (WE).