Rozdanie 17; rozdawał N, obie przed partią.

	♠ 7654  ♥ QJ976  ♦ Q4  ♣ 96
♠ J83 ♥ K ♦ 1097 ♣ Q107542		♠ 109 ♥ A10542 ♦ AJ3 ♣ AJ3
	♠ AKQ2 ♥ 83 ♦ K8652 ♣ K8

¹ naturalne, rzecz jasna nieforsujące, wprawdzie z singlowym ♥K W może też na razie spasować, ma jednak sześć trefli i parę punktów, pokazuje zatem swój kolor także na okoliczność ewentualnej dalszej licytacji dwustronnej

Są też inne możliwości rozwoju wydarzeń, najczęściej jednak skończy się na treflowej częściówce strony WE, na szczeblu trzech. Rozgrywający będzie wówczas musiał oddać dwa piki, jedno karo oraz lewę na króla atu, sam skompletuje zatem dziewięć wziątek. Ani jednej więcej, ale też ani jednej mniej, najpopularniejszymi wpisami w protokole tego rozdania winno zatem być 110 punktów dla strony WE.

Proszę wszakże zauważyć, iż graczom NS opłacałoby się jeszcze – po 3♣ przeciwnika – powiedzieć 3♠. Nawet gdyby bowiem gra ta została skontrowana – co wcale nie byłoby łatwe – to i tak rozgrywający mógłby się łatwo wybronić tylko bez jednej, za 100. A zatem opłacalnie w stosunku do 110 punktów należnych stronie przeciwnej za wspomniane bezproblemowe w realizacji 3♣. Rozgrywający bez trudu wyrobiłby sobie bowiem dzielące się równo kara. Co więcej, obrona musiałaby się mocno sprężyć, aby te 3♠(NS) w ogóle obłożyć! Jeżeli bowiem E zaatakowałby przeciwko nim w atu, to rozgrywający ściągnąłby ♠A K D, a potem zagrał w kara, dostałby też wziątkę na dziadkowego ♣K. Powiedzmy zatem, że przeciwko 3♠(N) E zaatakowałby ♣A, wówczas aby grę położyć, w lewie drugiej musiałby koniecznie wyjść blotką kierową, spod asa (!). Możemy zatem przyjąć, że od czasu do czasu w protokołach rozdania pojawią się też wpisy w wysokości 140, a nawet 530 dla NS; a także 50 czy 100 dla WE [za 3♠(NS) bez jednej, bez kontry albo z kontrą].

Minimaks teoretyczny: 3♣(NS) z kontrą, 8 lew; 100 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (WE);

♦ – 7 (NS);

♥ – 7 (NS);

♠ – 8 (NS);

BA – 7 (WE).