Rozdanie 16; rozdawał W, po partii WE.

	♠ 942  ♥ 98  ♦ KQ1086  ♣ 542
♠ A1083 ♥ KJ3 ♦ AJ42 ♣ 106		♠ K765 ♥ Q642 ♦ 97 ♣ QJ3
	♠ QJ ♥ A1075 ♦ 53 ♣ AK987

Strona NS na ogół nie zabierze tu głosu w licytacji, a najpopularniejszym kontraktem będą właśnie 2♠(W). Przeciwko tej grze obrońca N zaatakuje najprawdopodobniej ♦K. Rozgrywający na wszelki wypadek pierwszą lewę przepuści, w drugiej N wyjdzie więc prawdopodobnie w kiera, a jego partner nie zabije jej asem. Rozgrywający weźmie zatem tę lewę ♥K w ręce, po czym – aby nie stracić żadnej z należnych mu wziątek – będzie musiał zaatutować, i to w zasadzie trzy razy: królem, asem i dziesiątką. W pikach zlecą ♠D W sec, przeto nie będzie już żadnych problemów, W będzie musiał jeszcze tylko oddać ♥A oraz dwa trefle. Oczywiście jest też kilka innych dróg wiodących do zdobycia dziewięciu wziątek, rozgrywający będzie jednak musiał uważać, aby S nie nadbił mu kara honorem atutowym ani N nie przebił mu trzeciej rundy kierów. A może tak się zdarzyć, jeżeli po ściągnięciu ♠K (czy ♠A) i spadnięciu od e-S-a ♠D (czy ♠W) W przestraszy się, iż piki dzielą się 4–1 – i zaprzestanie dalszego atutowania. Mimo zatem, iż w rozdaniu tym dziewięć lew leży w zasadzie na stole, nie zdziwię się, że w jego protokołach obok minimaksowych 140 dla WE pojawi się też wcale niemało wpisów w wysokości tylko 110 punktów dla tej strony.

Minimaks teoretyczny: 3♠(WE), 9 lew; 140 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7 (NS);

♦ – 7 (NS);

♥ – 8 (WE);

♠ – 9(WE);

BA – 7 (WE).