Rozdanie 10; rozdawał E, obie po partii.

	♠ QJ4 ♥ K10432 ♦ 9 ♣ 9853
♠ A75 ♥ QJ5 ♦ J754 ♣ KJ10		♠ K1093 ♥ 98 ♦ KQ1062 ♣ Q2
	♠ 862 ♥ A76 ♦ A83 ♣ A764

Tak to się na ogół potoczy i ostatecznym kontraktem w tym rozdaniu staną się właśnie 2♥(S). Co więcej, rozgrywający grę tę zrealizuje, ma bowiem do oddania jedynie dwa trefle, dwa piki i lewę atutową. W protokołach pojawi się więc bardzo dużo wpisów w wysokości 110 punktów dla NS.

Tymczasem przewagę siły (22 PC:18 PC) ma strona WE i to ona mogłaby zrealizować wyższy od 2♥ kontrakt, a mianowicie 3♦. Któryż z jej członków miałby jednak wejść do licytacji? Przecież nie W – z brzydkimi 12 PC – po otwarciu 1♣ e-S-a? To już prędzej jego partner może potem skontrować wywoławczo 2♥…

…wówczas W rzeczywiście zapowie 3♦ (żadne tam 2♠!) i grę tę łatwo zrealizuje (odda bowiem tylko dwa kiery, trefla oraz asa atu). A gdy zawodnik N przepchnie się na 3♥ (ale nie powinien, partner może bowiem mieć – i akurat ma! – tylko trzy kiery), W grę tę już bez wątpienia skontruje – i zamieni 110 na magiczne 200 punktów, za które jego strona otrzyma notę zbliżoną do maksymalnej.

Minimaks teoretyczny: 3♦(WE), 9 lew; 110 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 9 (WE);

♥ – 8 (NS);

♠ – 7 (WE);

BA – 7 (WE).