Rozdanie 32; rozdawał W, po partii WE.

	♠ 653 ♥ AJ92 ♦ K732 ♣ 103
♠ AQ72 ♥ KQ ♦ Q104 ♣ K842		♠ J10984 ♥ 654 ♦ A5 ♣ AJ9
	♠ K ♥ 10873 ♦ J986 ♣ Q765

^t1 transfer na piki

Kolejna standardowa końcówka w piki, i znów można na nią wziąć dwanaście lew. Aby wszakże cel ten osiągnąć, rozgrywający musiałby się wykazać nadzwyczajną chwytnością w kolorze treflowym, tj. w pierwszej albo drugiej jego rundzie wyjść ze stołu waletem (!?) i puścić go wkoło. Od obrońcy N zleciałaby wówczas pierwotnie druga ♣10, W zdobyłby zatem aż cztery wziątki w tym kolorze. I na czwartego trefla z ręki wyrzuciłby ze stołu przegrywające karo. Oczywiście przedtem singlowy ♠K w ręce S sam by się wyimpasował, rozgrywający zrobiłby więc nielicytowanego szlemika.

Samodzielne rozegranie koloru treflowego w sposób opisany wyżej nie byłoby jednak łatwe. Tyle tylko, iż sprawę załatwiłby również bez reszty… pierwszy wist ♣10, na który wielu zawodników N się zdecyduje. To już lepszy byłby atak karowy – spod króla. Wprawdzie rozgrywający puściłby go do ręki i wziął pierwszą lewę na tamtejszą damę, ale i tak – aby skompletować dwanaście wziątek, musiałby wykonać w treflach prześwietny manewr zwany impasem Czekańskiego.

Ponadto przeciwko 4♠(W) obrońca N może też przecież spokojnie, a przy tym zupełnie bezpiecznie, wyjść w atu. Obstawiam zatem, iż w protokołach tego rozdania zapisy w wysokości 650 punktów dla WE będą dominowały nad – teoretycznie rzecz biorąc, do zdobycia jak najbardziej możliwymi –6 sześćsetosiemdziesiątkami dla tej strony.

Minimaks teoretyczny: 6♠(WE), 12 lew; 1430 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10 (WE);

♦ – 7 (WE);

♥ – 7 (WE);

♠ – 12 (WE);

BA – 11 (WE).