Rozdanie 9; rozdawał N, po partii WE.

	♠ AJ ♥ == ♦ AKJ1065 ♣ A8742
♠ K875 ♥ AJ753 ♦ 32 ♣ QJ		♠ Q1092 ♥ K1086 ♦ Q8 ♣ 1096
	♠ 643 ♥ Q942 ♦ 974 ♣ K53

Nasz System:

¹ układ 5⁺♦–4⁺♣, forsing do dogranej (z układem 6–5 i znakomitymi kontrolami zapowiedź w pełni uzasadniona, mimo tylko 17 PC)

² fit karowy lub negatywny wybór koloru z dubletonem, zalicytowanie 3BA – z trzema blotkami pik i wątpliwym zatrzymaniem w kierach – mimo że akurat szczęśliwe, byłoby posunięciem absolutnie desperackim (eufemistycznie mówiąc, rzecz jasna)

³ duży układ karowo-treflowy; także N – z kartą wybitnie ukierunkowaną do gry w kolor – nie pali się do ewentualnych 3BA

⁴ fit treflowy, ale też karta słaba, do niczego partnera niezachęcająca

⁵ partner może mieć tylko dwa kara oraz trzy trefle, wówczas lepsza mogłaby się okazać gra w ten drugi kolor; może też jednak posiadać po trzy karty w obu kolorach młodszych, a wówczas lepiej może się grać w kara (przy możliwych też tam trzech karach i czterech treflach – i słabej ręce – w oba kolory młodsze będzie się grało podobnie).

Wspólny Język:

¹ karta ta warta jest na pewno potraktowania jej jako silnego trefla, choć w niejednym wypadku naturalne otwarcie 1♦ lepiej ustawiłoby dalszą licytację

² silny trefl na karach (choć bez interwencji przeciwnika byłoby to sztuczne wskazanie forsingu do dogranej)

³ blokujące 3♥ byłyby tu pewną przesadą, a to ze względu na brak bocznego singletona oraz niekorzystne dla strony WE założenia

⁴ duży układ w kolorach młodszych, z tak silnie ukierunkowaną ku grze w kolor kartą S ani chwili nie myśli o ewentualnych 3BA, zwłaszcza po negatywnej odpowiedzi 1♦ ze strony partnera oraz uzgodnieniu kierów przez oponentów

Na większości stołów wrześniowego turnieju Budimex Korespondencyjnych Mistrzostw Polski 2010 ostatecznym kontraktem w tym rozdaniu będzie końcówka w kolor młodszy strony NS, na ogół karowa. Przeciwko niej obrońca E wyjdzie w kolor starszy, często w uzgodnione kiery, rozgrywający zrobi więc nielicytowanego (a także licytowanego!) szlemika. Przebije bowiem pierwszą lewę w ręce, ściągnie asa z królem atu, po czym zagra w drugi kolor młodszy i – wcześniej czy później – na jego forty pozbędzie się z dziadka dwóch pików. Tylko pierwszy wist w ten ostatni kolor, który ugodziłby rozgrywającego w jego rzeczywistą piętę achillesową, ograniczyłby go do jedenastu wziątek. Najpopularniejszym wpisem w turniejowy protokół tego rozdania powinno zatem być 420 punktów dla strony NS – za zdobycie dwunastu lew na końcówkę karową bądź treflową.

Wychodzi też 3BA(NS), choć bezwarunkowo – wyłącznie z ręki S, 3BA(N) mogłoby bowiem zostać położone atakiem w !p0 albo w ♥8 (!). Obrońca E musiałby bowiem dwukrotnie podegrać dziadkowe kiery, po jego ataku czwartą najlepszą ♥6 rozgrywający wstawiłby jednak ze stołu ♥9, którą W pobiłby ♥W i odwrócił blotką; po takim wstępie kolor kierowy zostałby więc w rękach obrońców zablokowany, mogliby oni zatem odebrać co najwyżej cztery wziątki. Skuteczna obrona byłaby więc niełatwa do przeprowadzenia, nawet wówczas, gdy WE uzgodniliby w licytacji kiery.

Z drugiej strony – przy grze strony NS w bez atu nigdy nie byłoby raczej mowy o nadróbce, a zapisy w wysokości 400 punktów dla niej przegrają z czterystadwudziestkami – za 5♦/♣ jedna lepiej! Pobiją jednak wszystkie częściówki strony NS, a także niższe od czterystu zapisy za wpadki przeciwników.

Minimaks teoretyczny: 3BA(S!), 9 lew albo 5♣(NS), 11 lew albo 5♦(NS), 11 lew; 400 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 11 (NS);

♦ – 11 (NS);

♥ – 8 (WE);

♠ – 7 (WE);

BA – 9 (S!).