Rozdanie 2; rozdawał E, po partii NS.

	♠ 742 ♥ AJ98642 ♦ Q7 ♣ 2
♠ KJ3 ♥ K3 ♦ A9832 ♣ QJ8		♠ Q96 ♥ 1075 ♦ K5 ♣ A10754
	♠ A1085 ♥ Q ♦ J1064 ♣ K963

¹ karta nieco za słaba na zabranie z nią głosu, chyba że będący po pasie gracz E zdecyduje się na zgłoszenie 3♣ (krok jak najbardziej dopuszczalny)

² W może ożywić licytację kontrą, nie jest to jednak decyzja absolutnie oczywista

albo:

¹ karta nieco za słaba na zabranie z nią głosu, chyba że będący po pasie gracz E zdecyduje się na zgłoszenie 3♣ (krok jak najbardziej dopuszczalny)

² z dubletonem w kolorze przeciwnika można ożywić licytację kontrą, ponieważ jednak w tym wypadku często doprowadzi to do gry własnej na szczeblu trzech, wskazana byłaby ponadto choćby lekka nadwyżka honorowa

³ naturalne, wskazanie półpozytywnego charakteru ręki E, z kartą słabszą gracz ten przeszedłby przez lebensohlowe 2BA (stosowanie tej konwencji w takiej sytuacji jest po prostu konieczne, inaczej strona WE nie byłaby w zasadzie w stanie zbilansować swych rąk, tym bardziej że także otwierający może mieć zarówno minimum otwarcia, jak i bardzo znaczne nadwyżki

Nie będzie to łatwe dla strony WE rozdanie, szczególnie wówczas, gdy nie będzie ona na tego typu sekwencje stosownie przygotowane (konwencje, dyskusja). Tam, gdzie gracz E po dosyć oczywistych 2♥ e-N-a spasuje (choć będąc po pasie, może też zaryzykować odpowiedź 3♣), a jego partner nie zdecyduje się na ożywienie licytacji (może, ale wcale nie musi ożywić), ostatecznym kontraktem staną się właśnie 2♥(N). Kontrakt ten będzie mógł zostać położony, ale tylko bez jednej, za 100, a ponadto – jedynie po dokładnej obronie. Powiedzmy, że gracz E zaatakuje przeciwko niemu ♦K i karem – wówczas jego partner po zabiciu drugiej lewy ♦A będzie musiał koniecznie otworzyć piki. Rozgrywający zabije w dziadku ♠A, zagra stamtąd dobrego ♦W i wyrzuci z ręki trefla albo pika – wówczas gracz E przebije, potem zaś obrońcy odbiorą jeszcze dwie wziątki w kolorach czarnych i poczekają na tę wpadkową – na króla atu.

Po ożywieniu licytacji przez otwierającego, bądź podjęciu przez odpowiadającego akcji bezpośredniej, dojdzie natomiast do kontraktu 3♣(E), przynajmniej wówczas, gdy gracze strony WE będą dysponowali w tej sekwencji stosownym rozwiązaniem konwencyjnym, pozwalającym zawodnikowi E na wskazanie półpozytywnej siły bez windowania licytacji zbyt wysoko. Rozgrywający odda wówczas dwa kiery, ♠A ora wziątkę na ♣K, zrobi zatem swoje, warte 110 punktów. Nieco lepszy (optymalny) byłby dla tej strony równie łatwy do zrealizowania kontrakt 2BA, za wygranie którego zapisałaby ona sobie o bezcenne dziesięć punktów więcej (120), po wejściu e-N-a 2♥ osiągnięcie takiej gry nie będzie jednak w zasadzie możliwe (E musiałby je skontrować – a ma tylko 9 PC, nie posiada za to czterech pików – W zalicytować 2BA, a E – spasować). Inna sprawa, że 3BA(W) bezapelacyjnie położyłby jedynie atak w kolor czarny.

W protokołach tego rozdania powinny zatem dominować zapisy 110 i 100 dla WE, trafią się w nich także stodwudziestki i dwusetki dla tej strony.

Minimaks teoretyczny: 2A(WE), 8 lew; 120 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (WE);

♦ – 8 (E!);

♥ – 7 (NS);

♠ – 7 (WE);

BA – 8 (WE!).