Rozdanie 6; rozdawał E, po partii WE.

Rozdanie 6 Rozd. E, po partii: EW	♠ A Q 10 7 ♥ A K 7 ♦ Q 9 7 6 5 4 ♣
♠ 8 6 4 3 ♥ J 9 6 4 ♦ A 8 3 ♣ J 2		♠ J 5 ♥ Q 8 ♦ J 10 ♣ A K Q 8 7 4 3
	♠ K 9 2 ♥ 10 5 3 2 ♦ K 2 ♣ 10 9 6 5

Nasz System:

¹gdyby S miał pięć kierów i „coś” w karcie, sam powiedziałby 4♥

Wspólny Język:

¹przeciwko naturalnym treflom lepiej jest zacząć od wywoławczej kontry, tym bardziej że karta N w zasadzie spełnia też wymogi stawiane kontrze objaśniającej

²inwit do końcówki z trzykartowym fitem kierowym (przynajmniej w pierwszym czytaniu)

³dwa króle to porządne wartości, ale gra będzie to toczyła na tylko siedmiu atutach

albo (oba systemy):

¹gamblingowe, pełny siedmiokart w młodszym, brak bocznego asa i króla

²do koloru partnera

³kontra wywoławcza przeciwko treflom

⁴patrz niżej

Gamblingowe 3BAw składzie 7222, z niskimi honorami w bocznych kolorach oraz w niekorzystnych dla strony WE założeniach, to krok niebezpieczny, potencjalnie bardzo kosztowny. Przynajmniej teoretycznie rzecz biorąc, gdyby bowiem w tym wypadku udało się doprowadzić do kontraktu 4♣(WE) z kontrą, rozgrywający leżałby bez dwóch, za 500. Zresztą S ma pewne podstawy, aby kontrę partnera ukarmić. Owszem, jeśli N ma cztery kiery, końcówka w ten kolor, w oparciu o pełne wyłączenie treflowe, na pewno będzie bardzo przyzwoitym kontraktem. Po pierwsze jednak, kontrujący czterech kierów mieć nie musi, a po drugie – za tą kontrą musi się też kryć stosowna siła, sam S ma natomiast dwa króle, a przeciwnicy znajdują się w założeniach niekorzystnych. Najczęściej rozgrywający weźmie przeto siedem trefli i jedną lewę z własnej ręki, będzie zatem leżał za 500. Ponadto, jeśli nawet na NS wychodzi końcówka, wcale nie muszą to być 4♥, a optymalnego miana gry często nie uda się znaleźć. W tym na przykład rozdaniu na NS można zrealizować 4♠ i 5♦ (te ostatnie bardzo szczęśliwie), podczas gdy 4♥ są nie do wygrania.

Przeciwko kierowej grze e-S-a W zaatakuje ♣W. Rozgrywający powinien zrzucić ze stołu karo (lub nawet pika), zwłaszcza że będzie wiedział, iż wist nastąpił w drugiego waleta (S ma ♣10). Dopiero treflowa kontynuacja powinna zostać przebita w dziadku ♥7, następnie S ściągnie ♥A K i zagra karo do króla – i asa w ręce W. Ten odejdzie pikiem i jeśli następnie rozgrywający pociągnie ♦D, będzie już miał zagwarantowane dziewięć wziątek. Odda trefla, karo i dwa kiery. Tyle tylko, że w pierwszej rundzie kar E dołoży ♦10  albo ♦W. To jednak niczego nie zmieni. Nawet bowiem jeśli rzeczywiście byłby to singleton (zgodnie z zasadą ograniczonego wyboru), a E miałby układ 3–2–7–1, to nadal po zagraniu w drugiej rundzie kar damy rozgrywający swe 3♥ zrealizowałby. Przebiłby bowiem w ręce dwa kara, komunikując się ze stołem pikami. Kontrakt 3♥(S) zostałby wówczas położony tylko wtedy, gdy po utrzymaniu się w pierwszej lewie ♣W W zagrałby ♦A i karem do przebitki.

Natomiast przy układzie ręki E 2–3–1–7 3♥ nie można by było zrealizować (choć na przykład W – z ♥D x x – musiałby się wówczas odblokować damą).

Na NS można wygrać 4♠, a nawet 5♦, pod warunkiem należytego rozwiązania koloru karowego. Tyle tylko, że właśnie taka konfiguracja kar, jak rzeczywista, jest koniecznym warunkiem zrealizowania obu powyższych dogranych. Jeśli wszakże kontrakt opiewałby na 3♠ czy 4♦, to mógłby on zostać zrealizowany także przy singlowym honorze karowym u E, pod warunkiem jednak, że rozgrywający zrobiłby w drugiej rundzie tego koloru impas.

W protokole rozdania możemy się zatem spodziewać następujących wpisów: 140, 170, 130, 150, 420 oraz 500 dla NS, ale też wpadkowych 50 i 100 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny: 4♠(NS), 10 lew; 420dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (WE);

♦ – 11 (NS);

♥ – 9(NS);

♠ – 10(NS);

BA – 7(WE).