Rozdanie 16; rozdawał W, po partii WE.

Rozdanie 16 Rozd. W, po partii: EW	♠ ♥ Q J 8 3 2 ♦ J 9 8 6 2 ♣ Q 10 6
♠ J 10 4 ♥ A 10 7 5 4 ♦ A Q 4 3 ♣ 4		♠ K 7 5 3 2 ♥ K 6 ♦ 10 5 ♣ 9 7 3 2
	♠ A Q 9 8 6 ♥ 9 ♦ K 7 ♣ A K J 8 5

¹mimo pików, S jest bowiem bardzo silny

²z silniejszą kartą N zalicytowałby któryś z kolorów przeciwników

³licytacja partnera nie jest silna, ponadto na pewno ma on spalone wartości kierowe

albo:

¹mimo pików, S jest bowiem bardzo silny

²z silniejszą kartą N zalicytowałby któryś z kolorów przeciwników

³mimo wszystko próba końcówkowa

⁴nic z tego!

Snie powinien się tu nastawiać na wykrycie ewentualnego blefa pikowego E, przeciwnicy są bowiem w założeniach niekorzystnych. Szansa na to jest więc minimalna, nawet jeśli E ma spory fit kierowy. Najczęściej grane tu będą częściówki treflowe – na szczeblu trzech i czterech. Przeciwko tej grze W może łatwo zawistować ♠W. Nawet jednak wtedy wszystko, co będzie mógl wziąć rozgrywający, to dwa piki w ręce, dwie przebitki tego koloru na stole i pięć trefli w ręce, czyli dziewięć lew. Wystarczy, że przeciwnicy choćby raz połączą atuty, bez tego bowiem istotnie można byłoby przebić w dziadku trzy piki i skompletować 10 lew (po ataku pikowym). W rzeczywistości S weźmie pierwszą lewę ♠D w ręce i zagra kierem – do figury na stole. E zabije ♥K i albo wyjdzie w trefla, albo w karo. W tym drugim wypadku jego partner będzie mógł odebrać dwa kara, następnie jednak musi zagrać w trefla. S przebije wtedy w dziadku tylko dwa piki, zagrywane stamtąd dobre kara będą natomiast przebijane przez E i nadbijane w ręce S. Da to rozgrywającemu tylko dziewięć lew. W protokole spotkamy przede wszystkim zapisy 110 dla NS oraz wpadkowe 50 i 100 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny: 2BA(NS), 8 lew; 120 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (NS);

♦ – 8 (NS);

h – 6 (NS, WE!);

♠ – 7(NS);

BA – 8 (NS).