Rozdanie 18; rozdawał E, po partii NS.

Rozdanie 18 Rozd. E, po partii: NS	♠ JT2 ♥ A2 ♦ J9764 ♣ 987
♠ K95 ♥ 6 ♦ AQ32 ♣ AT652		♠ 764 ♥ KQ875 ♦ KT5 ♣ K3
	♠ AQ83 ♥ JT943 ♦ 8 ♣ QJ4

¹ aby partner – z sześcioma kierami – nie przenosił na 4♥ (co miałby prawo uczynić, gdyby W zapowiedział najpierw forsujące 2BA, a dopiero w następnym okrążeniu zgłosił 3BA)

To rozdanie rozstrzygnie się na pierwszym wiście, przedstawioną wyżej sekwencję licytacyjną można bowiem uznać za standardową. Jeżeli przeciwko firmowym 3BA(W) N wyjdzie blotką karową, czyli ze swojego najdłuższego koloru, w rozdaniu zatriumfuje rozgrywający. Zrobi bowiem w przelocie udany impas ♦10 w dziadku, a po utrzymaniu się nią tam zagra trzy razy w trefle i wyrobi sobie w tym kolorze dwie forty. Po lewie na ♣D S będzie musiał natychmiast otworzyć piki, inaczej przeciwnik zrealizuje swoją grę z nadróbką, będzie bowiem w stanie wziąć i ♥K, i ♠K. A tak jego dziewiątą i ostatnią wziątką stanie się ♠K w ręce.

Obrońca N dysponuje jednak bardzo atrakcyjną alternatywą pierwszowistową, jaką jest wyjście ♠W (!). Z licytacji będzie bowiem wynikać, iż W nie ma czterech kart w tym kolorze, a także w dziadku nie są one bardzo prawdopodobne (acz możliwe). Poza tym blotka karowa – spod piątego waleta – to atak na ogół marniutki, aby bowiem okazał się on efektywny, partner musi mieć niezłe uzupełnienie w tym kolorze – nie tylko figurę/-y, ale i trzy, a najlepiej cztery karty.

Po pierwszym wiście ♠W, S doda na trzeciej ręce zachęcającą ♠3, a rozgrywający na pewno zabije go w ręce królem (atak mógł przecież nastąpić z konfiguracji ♠A W 10 x). Aby swoją grę zrealizować, W musiałby następnie zrobić impas ♦10 na stole albo – co na pierwszy rzut oka, może się wydawać dużo bardziej naturalne – zagrać w kiera – do figury, z nadzieją, że asa w tym kolorze ma N i nie będzie w stanie bezkarnie nim wskoczyć. Istotnie, gdy lewy broniący dołoży ♥2, rozgrywający weźmie tę lewę ♥K na stole – ale nadal, aby grę zrealizować, koniecznie będzie zrobienie wcześniej czy później impasu przeciwko ♦W (oraz wzięcie drugiej lewy kierowej). Gra przez trefle sprawi bowiem, iż W na pewno odda pięć lew: trzy pikowe, ♥A i trefla właśnie. Podobnie gdy po utrzymaniu się ♥K rozgrywający odłoży na moment decyzję, wychodząc w pika (pewny, że kolor ten jest rozłożony 4–3) – S ściągnie wówczas trzy piki i odejdzie ♥W – do asa w ręce partnera. Po wzięciu tej lewy N odejdzie treflem, który zostanie zabity królem na stole. Teraz już rozgrywający uratuje się bez konieczności impasowania ♦W, tyle że będzie musiał zrezygnować z szansy spadnięcia tej figury, gdy jest ona druga. Po ♣K będzie bowiem mogł zagrać ♦A, ♦D i…

… wrócić do dziadka ♦K; w lewie tej broniący S znajdzie się w treflowo-kierowym przymusie. Wykorzystana też zostanie szansa podziału kar 3–3.

Jak zatem widać, zrealizowanie gry jest wprawdzie zawsze możliwe, ale w zakryte karty bardzo trudne. Zwłaszcza gdy obrońcy ani trochę przeciwnikowi nie pomogą, np. drugą lewę pikową weźmie dziesiątką gracz N i wyjdzie w trefla. W będzie wówczas musiał nie tylko zaimpasować ♦W (i to w pierwszej rundzie koloru!), ale też zupełnie samodzielnie wyrobie sobie drugą wziątkę w kierach – na damę. Akurat jest to możliwe, N ma bowiem w tym kolorze drugiego asa, ale dosyć mało prawdopodobne. A więc, nie tylko trudne do dostrzeżenia, ale i na ogół nieskuteczne.

Można zatem oczekiwać, że generalnie kontrakty 3BA(W) będą po wiście karowym realizowane, a po ataku ♠W – kładzione. Protokół zdominują zatem odzwierciedlające te fakty zapisy 400 dla WE oraz 50 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 3BA(WE), 9 lew; 400 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (WE);

♦ – 9 (WE);

♥ – 8 (WE);

♠ – 8 (WE);

BA – 9 (WE).