Rozdanie 12; rozdawał W, po partii NS.

Rozdanie 12 Rozd. W, po partii: NS	♠ AQ73 ♥ KQ9 ♦ QJ4 ♣ T87
♠ T54 ♥ 632 ♦ T83 ♣ AJ43		♠ J986 ♥ T875 ♦ A9 ♣ K92
	♠ K2 ♥ AJ4 ♦ K7652 ♣ Q65

¹ kara zbyt słaba, a ręka typowo bezatutowa, preferujemy więc te odpowiedź wobec 2♦

Kolejne superstandardowe 3BA, także przedstawiona wyżej sekwencja licytacyjna zostanie powtórzona na bardzo wielu stołach. I znów teoria zaleca tu wist w lepszy z kolorów starszych (S nie ma starszych czwórek, N może, ale nie musi mieć starszych czwórek), przeciwko 3BA(S) W wyjdzie zatem ♠5. Rozgrywający być może spróbuje nieco zaciemnić obrońcom rozkłady, wstawiając ze stołu ♠D, ale nie powinno to być działanie skuteczne. Z ręki S spadnie bowiem ♠2, przeto E będzie wiedział, że partner wyszedł albo z konfiguracji ♠10 5 4, albo z ♠K 5 4 (chyba że możliwe będzie też ♠K 10 5). W tym drugim wypadku rozgrywający miałby jednak w ręce ♠10 2, a wówczas prawie na pewno w pierwszej lewie dodałby ze stołu blotkę. Pozostaje problem ♠K 10 5, to jednak w dużym stopniu kwestia ustaleń, ale w Polsce na ogół wychodzi się z takiej konfiguracji dziesiątką (albo nie wychodzi się wcale).

W każdym razie S weźmie pierwszą lewę ♠D na stole, a w drugiej wyjdzie stamtąd ♦D. E dołoży blotkę, ale kontynuację karową będzie już musiał zabić asem. Jakie kara powinien dołożyć jego partner? Otóż, jeżeli para gra żelaźnie potwierdzeniem wistu, to pierwszy wistujący powinien dodać najpierw ♦10 (demarka karowa), a potem ♦3 (lawintal treflowy). Da się też jednak obronić argument, że pierwsza lewa zdradziła już, że piki to kolor dla strony WE bez przyszłości (jeśli bowiem rozgrywający nie miałby ♠K, to na pewno puściłby pierwszą lewę do ręki, chociażby po to, aby nie tracić wówczas damy i nie otwierać do końca koloru; inna sprawa, że w niektórych – choć bardzo rzadkich wypadkach – wstawienie z dziadka ♠D byłoby nie tylko uzasadnione, ale wręcz konieczne). Jeżeli jest to dla obu graczy WE oczywiste (zwłaszcza gdy problem był dyskutowany w parze), W nie powinien zniechęcać partnera do koloru pierwszego wistu – pików, tylko jak najwyraźniej, jak najczytelniej zalawintalować trefle, tj. dołożyć ♦3, a potem ♦8. Jak widać, dobrze jest mieć ten problem dokładnie przedyskutowany w parze: czy absolutnie zawsze zniechęcamy/zachęcamy kolor pierwszego wistu (czyli bezwyjątkowo stosujemy konwencję potwierdzenie wistu), czy też w sytuacjach, gdy sytuacja w kolorze pierwszego wistu jest już absolutnie jasna, dajemy lawintala.

W tym wypadku jestem zdania, że po pierwszej lewie jest już absolutnie pewne, co jest w pikach grane (nawet gdy W wyszedł z ♠K 10 5, to rozgrywający raczej nie wstawiłby w pierwszej lewie ze stołu damy), w karach pierwszy wistujący powinien zatem czytelnie lawintalować.

Każda para może jednak, rzecz jasna, grać po swojemu, ważne jest jedynie, aby po utrzymaniu się ♦A E wiedział, że w następnej lewie musi bezwarunkowo wyjść w trefle. Wtedy będzie sobie mógł nawet pozwolić na rozjaśniające partnerowi problem bez reszty zagranie ♣K i ♣9, aby w przypadku jego wyjścia w ♣9 (w pierwszej rundzie koloru) partner po utrzymaniu się ♣W nie bał się powtórzyć blotką treflową (w obawie, że E wyszedł z ♣D 9 x, a S ma w ręce ♣K x x).

Proszę zauważyć, że gdyby rozgrywający dodał w pierwszej lewie z dziadka blotkę pikową i wziął ją honorem w ręce, sytuacja byłaby dla broniących jeszcze jaśniejsza. Piki zostałyby w ten sposób ogłoszone kolorem dla obrony bez przyszłości, przeto do zagranej w następnej lewie z ręki S ♦7 W dołożyłby bezwzględnie lawintalową ♦3.

Protokoły rozdania powinny zatem zdominować wpisy w wysokości 100 dla WE. Na NS jest bowiem 27 PC, przeto każda para tej linii powinna być w tym rozdaniu w 3BA. Co więcej, niektóre z tych końcówek, może nawet sporo z nich, zostaną zrealizowane, i to z nadróbką; w protokołach pojawią się zatem też wpisy w wysokości 630 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 2BA(NS), 8 lew; 120 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 9 (NS);

♥ – 8(NS);

♠ – 7 (NS);

BA – 8(NS).