Rozdanie 13; rozdawał N, obie po partii.

Rozdanie 13 Rozd. N, po partii: obie	♠ T ♥ KJ832 ♦ Q864 ♣ A72
♠ J632 ♥ AT ♦ AT3 ♣ KT86		♠ A87 ♥ 7 ♦ KJ752 ♣ QJ94
	♠ KQ954 ♥ Q9654 ♦ 9 ♣ 53

¹ karta jako całość oraz jakość kolorów zbyt słabe na dwukolorowe wejście2♦ (starsze albo piki i inny) w założeniach popartyjnych

² czwarty kolor

³ trzy piki, modelowo układ 3–1–5–4 (we Wspólnym Języku możliwe też 3–1–4–5)

⁴ forsujące, rzecz jasna, uzgodnienie trefli

⁵ skoro partner tak zdecydowanie uzgadnia trefle, to albo ma poważne wątpliwości wobec ewentualnych 3BA, albo dysponuje potencjałem szlemikowym; E nie ma zaś żadnego odchylenia bezatutowego, a wręcz przeciwnie, ponadto jego karta to zupełne minimum, stąd skok na 5♣

albo:

¹ powiedzmy, ze jest to wskazanie kolorów starszych w składzie minimum 5–5 (jak już wspomniano to wyżej, zapowiedź wielce wątpliwa)

² nadwyżka

³ z minimum otwarcia oraz bez dużego układu E pasuje na kontrę partnera, z jego punktu widzenia szanse na wygranie własnego kontraktu na szczeblu pięciu nie są bowiem duże

Inaczej mówiąc, w sekwencji ostatniej gracz E decyduje się wziąć pewny – tak to bowiem trzeba określić, choć raczej nie optymalny (tj. nie najwyższy z możliwych) zapis na swoją stronę. Wojaczka na szczeblu pięciu grozi bowiem tym, że zapis w rozdaniu przejdzie na stronę przeciwników. Rozgrywający 4♥ z kontrą zawodnik N odda po jednej wziątce w każdym z kolorów, wpadnie zatem bez jednej, za 200.

Jeśli zaś gracz S nie wejdzie do licytacji, to przeciwnicy – po pierwszoręcznym otwarciu E – będą już musieli zagrać końcówkę. Przeciwko ich ewentualnym 3BA(W) obrońca N wyjdzie oczywiście w kiery, kontrakt zostanie zatem bezwarunkowo położony bez jednej. Dużo lepsze jest 5♣ – istotnie, kontrakt ten zostałby zrealizowany, jeśli tylko S nie wyszedłby przeciwko niemu w singla karowego. Będzie to jednak dla tego zawodnika atak dosyć oczywisty, a jego partner zabije wówczas pierwszą rundę atutów asem i powtórzy karem do przebitki. Po takiej – i tylko takiej! – obronie końcówka treflowa zostanie więc położona bez jednej.

Po każdym innym wiście – gdyby na przykład w jakiś sposób udało się ustawić kontrakt 5♣ z ręki W (kiedy to N w karo raczej nie wyszedłby), mógłby on już zostać zrealizowany. W niektórych przypadkach rozgrywający musiałby jedynie rozpocząć kara dziesiątką z ręki W – z zamiarem puszczenia jej wkoło. Byłoby to bowiem konieczne ze względów komunikacyjnych, po położeniu przez obrońcę N na ♦10 damy rozgrywający poprawiłby bowiem w ręce E ♦K, a potem powrócił do ręki W ♦A i kontynuował stamtąd ♦3 – do siódemki E, tj. zaimpasowałby też obrońcy N ósemkę.

Ponieważ po pierwszoręcznym otwarciu licytacji przez E – zgodnym zarówno z literą, jak i z duchem brydża „nowoczesnego” – stronie WE trudno będzie uniknąć zgłoszenia końcówki (chyba że dostanie możliwość skontrowania 4♥), w protokole dominować będą zapisy za jej wpadki bez jednej (na 3BA, 5♣ bądź 5♦), w wysokości 100 punktów dla NS.

Minimaks teoretyczny: 4♣(WE), 10 lew albo 4♦(WE), 10 lew; 130 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10(WE);

♦ – 10(WE);

♥ – 9 (NS);

♠ – 8 (WE);

BA – 8 (WE).