Rozdanie 3; rozdawał S, po partii WE.

Rozdanie 3 Rozd. S, po partii: EW	♠ A ♥ K743 ♦ QT953 ♣ A93
♠ KJT72 ♥ T62 ♦ J762 ♣ 6		♠ Q83 ♥ AJ98 ♦ K4 ♣ KJT4
	♠ 9654 ♥ Q5 ♦ A8 ♣ Q8752

¹ w tej sekwencji naturalne: 5⁺♣–4♠, nieforsujące

² swoją kontrą partner wywoływał też piki, przeto gracza W – z tak solidnym pięciokartem – stać na zgłoszenie teraz 2♠

Inaczej NS zagraliby 2♣ i łatwo swój kontrakt zrealizowali, może nawet z nadróbką, 2♠ strony WE mogły zaś być położone, ale tylko bez jednej, i to na pewno bez kontry. Inna sprawa, iż do wpadki doprowadziłby wyłącznie wist kierowy, późniejsza przebitka w tym kolorze i jeszcze zniszczenie kolejną przebitką ♥A (inaczejW mógłby wyrzucić z ręki trzy kara – na ♥A i dwa trefle, po ekspasie damy). Tylko i wyłącznie w takich okolicznościach rozgrywający oddałby ♠A, kiera, przebitkę kierową ♣A oraz dwa kara, wpadły zatem na swoje 2♠ bez jednej, za 100.

Inna sprawa, iż także 3♣(S) zostaną bardzo często zrealizowane, położyłby je bowiem jedynie pierwszy wist w atu. Tyle tylko, że W jak najbardziej może tak wyjść – partner dał przecież kontrę wywoławczą na 1♦, nieraz będzie więc posiadał w treflach cztery karty. Alternatywny jest wist kierowy, ale wtedy rozgrywający zawsze już przebije w dziadku dwa piki. Zrobi tez dwie kierowe przebitki w ręce, a w końcówce weźmie też ♣D, co da mu w sumie wymagane dziewięć wziątek (cztery trefle w ręce, dwie przebitki na stole oraz po jednej lewie w każdym z kolorów bocznych).

W protokole rozdania znajdą się zatem niewysokie wpisy – 110 oraz 100 – po obu stronach, większość na NS.

Minimaks teoretyczny: 3♣(N!), 9 lew; 110 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (N!);

♦ – 8 (NS);

♥ – 7 (WE);

♠ – 7 (WE);

BA – 7 (WE).