Rozdanie 20; rozdawał W, obie po partii.

Rozdanie 20 Rozd. W, po partii: obie	♠ KJ9 ♥ Q83 ♦ 53 ♣ QT654
♠ T7532 ♥ 6 ♦ Q9862 ♣ A3		♠ AQ864 ♥ K954 ♦ KJ7 ♣ K
	♠ ♥ AJT72 ♦ AT4 ♣ J9872

¹ nie ma mowy o żadnym otwarciu dwukolorowym

² po partii na dwukolorowe 2♠ gracz S raczej się nie zdecyduje, chyba że byłoby to (czy jakakolwiek inna zapowiedź) jednoznacznym wskazanie dwukolorówki kierowo-treflowej; na kontrę może sobie jednak jak najbardziej pozwolić, z nadzieją, iż uruchomi ona partnera

³ partner dał otwarcie na trzeciej ręce, ale po partii, na pewno zatem nie żartuje, naukowe byłyby tu zatem 4♦ – kolor plus fit, tyle że mogą one też pomóc przeciwnikom połapać się, iż mają dobrze zafitowane trefle (szczególnie gdyby S wszedł dwukolorowymi 2♠)

⁴ równy układ, tylko trzy kiery i dużo w pikach, N nie podejmie więc na pewno walki

Mogłoby jednak być inaczej, gdyby gracz N wiedział, że partner ma dwukolorówkę kiery i trefle, wtedy – z obydwoma fitami – najprawdopodobniej powiedziałby atakująco-obronne 5♣. Jego piki są bowiem pod impasem, szans na ewentualne położenie 4♠ przeciwników nie ma zatem w zasadzie żadnych. Druga ewentualność to wspomniany już przypadek, gdy S wszedłby mimo wszystko dwukolorowymi 2♠, a W dał „naukowe” 4♦: kolor plus fit. N uzyskałby wtedy wiedzę o drugim kolorze partnera (bez tej informacji – z jego punktu widzenia – wyglądałoby na to, iż S ma kolory czerwone), zatem znów w oparciu o podwójne fity zapowiedziałby 5♣. I to raczej w ataku, jako że spodziewałby się po popartyjnym partnerze więcej, niż ten posiada w rzeczywistości (inna sprawa, iż także przeciwnicy są po partii, a licytują śmiało i wysoko).

W tym wypadku jednak, jak sądzę, większość graczy S nie zdecyduje się na popartyjne 2♠, przesądzające grę na szczeblu trzech, tylko co najwyżej zgłosi kontrę. Partner jest co prawda po pasie, ale warto dać mu przepustkę do ewentualnej licytacji, czy to obronnej, czy to nawet atakująco-obronnej. Teraz jednak, gdy W skoczy na 4♠, N prawie na pewno się nie uruchomi. Jak już bowiem wspomniałem, ma równy układ, tylko trzy kiery, dużo w pikach i oczekuje, że jego partner (jeśli zgłosił dwukolorówkę), posiada kiery i kara. Mimo zatem, iż NS mają tu do wzięcia 10 lew w trefle, najczęściej licytacja wygaśnie w kontrakcie 4♠ strony przeciwnej. Wykładanym, E ma bowiem do oddania jedynie dwa czerwone asy oraz lewę atutową. Jest to zatem kolejny przykład potwierdzający smutną prawdę, że nie każdą opłacalną obronę da się znaleźć, czy – ogólnie – iż nie każde rozdanie, mimo niedopełnienia w nim w zasadzie żadnego błędu, da się rozwiązać optymalnie. W związku z tym protokół tego rozdania zdominują wpisy w wysokości 620 dla WE, zaś obronne 200 – za 5♣(NS) z kontrą bez jednej – trafią się w nim co najwyżej sporadycznie.

Minimaks teoretyczny: 5♣(NS) z kontrą, 10 lew, 200 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10 (NS);

♦ – 10 (E!);

♥ – 8 (NS);

♠ – 10 (WE);

BA – 8 (WE).