Rozdanie 30; rozdawał E, obie przed partią.

Rozdanie 30 Rozd. E, po partii: -	♠ 97 ♥ 732 ♦ 86 ♣ KJ9732
♠ J32 ♥ KQJT64 ♦ 93 ♣ Q6		♠ KQ5 ♥ 98 ♦ AQ742 ♣ A85
	♠ AT864 ♥ A5 ♦ KJT5 ♣ T4

¹ powiedzmy, że jest to kontra dwukolorowa, czyli bi – dla odmiany: 4♥/♠–5⁺♣/♦ albo układ 5⁺–4 w kolorach starszych

² transfer na kiery

³ 6⁺♥, inwit (figury w kolorach czarnych są mało wartościowe)

Sądzę, że niejeden duet linii WE zapowie nawet 4♥, szczególnie po wejściu e-S-a 2♠ (5♠–4⁺♣/♦), kiedy to gracz W na dobrą sprawę nie będzie miał jak zainwitować końcówki (chyba że transferowymi 3♦ czy naturalnymi 3♥ – systemowo zapowiedziami inwitowymi). Ustawienie gry kierowej z silnej ręki E sprawi przynajmniej tyle dobrego, że rozgrywający (najprawdopodobniej) weźmie dziewięć lew, tej dziewiątej pozbawiłby go bowiem jedynie niespecjalnie realny wist pikowy – i późniejsza przebitka w tym kolorze. Oprócz tych dwóch wziątek broniący zdobyliby asa atu, trefla i karo. Po dosyć naturalnej ♣10 – E powinien zabić pierwszą lewę i czym prędzej zagrać w atu, odda wtedy tylko po jednej wziątce w każdym z kolorów. Przeciwko kierowej grze W obrońca N na pewno natomiast wyszedłby w pika, szczególnie gdy partner zalicytowałby ten kolor, i po takim wstępie obrońcy na pewno już zmontowaliby przebitkę pikową i ograniczyli przeciwnika do ośmiu wziątek.

W protokole rozdania spotkamy więc zapisy w wysokości 140 dla WE, ale też więcej – jak sądzę – wpadkowych 50 i 100 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny: 2♠(NS) z kontrą, 7 lew; 100 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 6 (NS,WE!);

♥ – 8 (WE);

♠ – 7 (NS);

BA – 7 (WE).