Rozdanie 17; rozdawał N, obie przed partią.

Rozdanie 17 Rozd. N, po partii: -	♠ QJ632 ♥ AQ854 ♦ 85 ♣ 8
♠ K98 ♥ T632 ♦ JT943 ♣ T		♠ ♥ 97 ♦ AKQ6 ♣ AKJ9753
	♠ AT754 ♥ KJ ♦ 72 ♣ Q642

¹ dwukolorówka Wilkosza/dwukolorówka kiery i inny

Trudne rozdanie, szczególnie dla zawodnika E. Jego karta jest potężna, to samo można powiedzieć o kolorze treflowym. Wielu posiadaczy tej ręki wcześniej czy później wrzuci więc konstruktywne 5♣, nie bacząc na to, że lepiej może grać się w kara. Z drugiej strony, wprawdzie na końcówkę w trefle są do oddania dwa kiery i lewa atutowa, ale nie znaczy to, że rozdanie to zawsze się tak skończy. Po otwarciu e-N-a dwukolorówką Wilkosza 2♦ jego partner może przecież łatwo zaatakować przeciwko 5♣(E) ♠A. Wówczas rozgrywający przebije, ściągnie ♣A K, wejdzie do stołu ♦W i na tamtejszego ♠K pozbędzie się z ręki jednego z przegrywających kierów.

Spokojne wejście 3♣ grozi z kolei tym, że zakończy ono licytację, podczas gdy gracz E ma w zasadzie końcówkę w ręce. A przynajmniej chciałby ją zapowiedzieć. Z kolei skok na 4♣ to na ogół systemowe wskazanie dużej dwukolorówki na treflach i albo kolorze starszym (po 2♦ Wilkosza), albo pikach (po 2♥ dwukolorówce z kierami). W związku z tym wydaje się, że aby w rozdaniu tym osiągnąć optymalną końcówkę w kara, potrzebna jest ze strony gracza E wyobraźnia, antycypacja i cierpliwość, a drogę do celu najskuteczniej otworzy (objaśniająca) kontra. Tym bardziej że E nie powinien się ani trochę obawiać jej ewentualnego ukarnienia – nawet bowiem ewentualne 2♥, jeśli partner spasuje na kontrę, nie powinny być dla strony WE złym interesem; ponadto w takich okolicznościach przeciwnicy na pewno odejdą na piki. Pozwalam zatem sobie zaproponować następujące sekwencje, być może nieco pod rozdanie, ale mimo to bez wątpienia racjonalne…

¹ dwukolorówka Wilkosza

² kontra wywoławcza do hipotetycznych pików rozgrywającego albo silna (objaśniająca) w składzie nieokreślonym

³ zasadniczo o znaczeniu: jak masz kara, to pasuj!; z punktu widzenia e-S-a partner ma statystycznie kara i kiery

⁴ przyrzeka longera karowego, słaba karta, ale W powinien tak właśnie zalicytować, aby zmusić otwierającego do ujawnienia posiadanych kolorów (na pewno nie ma on kar) i tym samym uczytelnić partnerowi rozdanie

⁵ kolory starsze (2♥/♠ powiedziałyby o kierach/pikach z treflami)

⁶ kolor przeciwnika, po pasie partnera E wie już, że prawie na pewno kara to ich optymalny kolor do gry, może też wychodzić jeszcze szlemik

⁷ przed partią z pięcioma pikami i figurami kierowymi S na pewno skoczy na 4♠

⁸ partner przesądził końcówkę, W chce go więc w ten sposób poinformować, że jego jedyna wysoka figura znajduje się w kolorze przeciwników (ma ponadto nadzieję na przebicie trefla)

⁹ E jednak wie oczywiście lepiej, co tu należy grać

¹⁰ oczywiście S – z pięcioma pikami i dwoma figurami w kierach – może jeszcze pójść w obronę 5♠, nawet w równych założeniach; gdy tak postąpi, W skontruje je i ta zapowiedź zakończy licytację

¹ dwukolorówka kiery i inny

² kontra wywoławcza

³ lebensohlowe

⁴ kolor przeciwnika: pokaż swój sign-off, partnerze; inna sprawa, że z punktu widzenia E, partner ma albo sign-off na karach, albo jakiś silniejszy wariant lebensohla

⁵ słabość na karach (z silniejszym wariantem lebensohla W zalicytowałby 4♠ albo 4BA)

⁶ o szlemiku nie ma zatem mowy

Teraz nawet po ataku kierowym rozgrywający łatwo zrobi swoje. A po każdym innym – dwie nadróbki!

Obawiam się jednak, że protokole rozdania znajdzie się sporo wpadkowych 50 dla NS – za 5♣(WE) bez jednej po wiście karowym. Ale też 600 – za 5♣ wypuszczone bądź 5♦(WE) gładko zrealizowane po kierowym, a pewnie i 640 (WE) – za 5♦ bez kierowego, za to z dwoma nadróbkami. No i jeszcze wypada wspomnieć o zapisach 300 dla WE – za minimaksowe obronne 5♠ przeciwników, z kontrą bez dwóch.

Minimaks teoretyczny: 5♠(NS) z kontrą, 9 lew; 300 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10 (WE);

♦ – 11(WE);

♥ – 7(NS);

♠ – 9 (NS);

BA – 8 (WE).