Rozdanie 3; rozdawał S, po partii WE.

Rozdanie 3 Rozd. S, po partii: EW	♠ A432 ♥ ♦ QJT85 ♣ KT97
♠ KT8 ♥ A987 ♦ K64 ♣ Q53		♠ 96 ♥ K62 ♦ A932 ♣ A842
	♠ QJ75 ♥ QJT543 ♦ 7 ♣ J6

¹ nie można dać otwarcia słabymi 2♥ ani 2♦ multi ze względu na boczną czwórkę pikową

² z bilansu, bez starszych czwórek (kontra byłaby wywoławcza na kolory starsze: obie starsze czwórki albo 5♥–4♠)

³ patrz niżej

albo:

¹ nie można dać otwarcia słabymi 2♥ ani 2♦ multi ze względu na boczną czwórkę pikową

² z bilansu, bez starszych czwórek (kontra byłaby wywoławcza na kolory starsze: obie starsze czwórki albo 5♥–4♠)

³ 6♥–4♠ – tylko tak można uzasadnić tę licytację w kontekście uprzedniego pierwszoręcznego pasa; oczywiście dobrze jest też mieć to omówione z partnerem

Przeciwko 2BA(E) obrońca S wyjdzie najprawdopodobniej ♥D – i po takim ataku kontrakt będzie już mógł zostać zrealizowany, także dlatego, iż gracz N już w pierwszej lewie stanie przed koniecznością wykonania niewygodnej zrzutki. Najprawdopodobniej wyrzuci blotkę pikową, a rozgrywający weźmie pierwszą lewę w ręce ♥K, po czym powtórzy stamtąd kierem i wstawioną przez e-S-a ♥10 przepuści (N zrzuci ♦5). Powiedzmy, że ten ostatni wyjdzie teraz w ♠D i po utrzymaniu się nią będzie kontynuował pikiem (gdy rozgrywający położy na ♠D dziadkowego króla, N pobije ♠A i powtórzy pikiem, a jego partner lewę tę przepuści). N zabije wówczas ♠10 asem i odejdzie pikiem. Rozgrywający wyrzuci z ręki blotkę trefl (lub nawet blotkę karo) i weźmie tę lewę ♠K na stole. Jest teraz kilka szczegółowych wariantów dalszego ciągu zwycięskiej dla zawodnika E rozgrywki, w których będzie on mógł ustawić obrońcę N w przymusie karowo-treflowym, czy to zwyczajnym, czy to wpustkowym. Tym bardziej że w tym momencie będzie już znał co do jednej karty rozkłady rąk przeciwników.

Tam, gdzie gracz S zdecyduje się i odważy na wejście w drugim okrążeniu 3♥, jego partner powinien przenieść na 3♠ – i te staną się wówczas kontraktem ostatecznym. Przeciwko takiej grze obrońca E zawistuje najprawdopodobniej w atu. Rozgrywający zadysponuje ze stołu ♠D, a W położy na nią ♠K. N zabije w ręce ♠A i wyjdzie stamtąd honorem karowym. I znowu istnieje wiele wariantów szczegółowych, zależnych na przykład od tego, który z przeciwników weźmie pierwsze karo, rozkłady są jednak dla strony NS na tyle korzystne, iż rozgrywający zawsze powinien odnieść zwycięstwo. Tym bardziej że za chwilę przeciwnicy nie będą już dysponowali bezpiecznymi odejściami. Wprawdzie gdy to E weźmie pierwsze karo asem, wyjdzie jeszcze swoim ostatnim pikiem, ale rozgrywający zabije tę lewę ♠W na stole i zagra stamtąd ♣W – na impas. Najprawdopodobniej W położy na waleta damę, kiedy więc jego partner pobije ♣A króla, będzie musiał wykonać jakieś zagranie na korzyść przeciwnika: w trefla – spod ósemki, w karo – N zrzuci coś z dziadka albo nawet dokona tam przebitki, czy w kiera – czym pomoże przeciwnikowi w rozwiązaniu tego koloru. W pewnych wariantach gry N będzie musiał jednak przebić w dziadku dwa kara – z nadzieją, iż od gracza W spadnie pierwotnie trzeci król. Tak czy owak, dziewięć lew w piki można tu wziąć na kilka sposobów, sporo kontraktów 3♠(N) zostanie więc zrealizowanych.

W protokołach rozdania spotkamy zatem wspomniane zapisy 120 dla WE oraz minimaksowe 140 dla NS, ale też obustronne wpisy za wpadki: 100 dla NS i 50 oraz 100 dla WE, te ostatnie choćby dlatego, że niektóre duety linii NS będą grać i przegrywać kontrakty kierowe na szczeblu dwóch i trzech.

Minimaks teoretyczny: 3♠(NS), 9 lew; 140 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 7(W!);

♦ – 7 (NS);

♥ – 7(NS);

♠ – 9 (NS);

BA – 7 (WE).