Rozdanie 21; rozdawał N, po partii NS.

Rozdanie 21 Rozd. N, po partii: NS	♠ T863 ♥ KT3 ♦ KJ ♣ AQJ8
♠ Q92 ♥ Q8764 ♦ 86 ♣ T74		♠ KJ54 ♥ A9 ♦ AQ9743 ♣ 2
	♠ A7 ♥ J52 ♦ T52 ♣ K9653

¹grając Wspólnym Językiem, S może od biedy zgłosić  nieforsujące 2♣

²otwierający z dublem karo ma prawo zgłosić ożywczą kontrę nawet bez specjalnej nadwyżki honorowej (choć na takie działanie preferowane są kara jeszcze krótsze)

Nawet gdyby NS uzgodnili trefle i przepchnęli się na trzy w ten kolor, to znajdujący się w korzystnych założeniach E przelicytuje ich 3♦ –  może nawet z ręki, bądź z lekkim tylko wsparciem ze strony swojego partnera. Na większości stołów turnieju ostatecznym kontraktem staną się zatem właśnie 3♦(E). Tak czy owak, będzie to krok słuszny, choćby dlatego, że 3♣ z dobrej ręki e-N-a są tu grą jak najbardziej możliwą do zrealizowania. Generalnie, rozgrywający oddałby wówczas pika, dwa kara i tylko jednego trefla, na wyrobioną ♦10 wyrzuciłby bowiem z ręki jednego kiera. Natomiast 3♣(S) zostałyby położone bez jednej po ataku karem i trzykrotnym zagraniu przez zawodnika E w ten kolor. Ten ostatni krok tego obrońcy zniszczyłby bowiem przeciwnikowi wziątkę na ♦10.                            Powiedzmy, że przeciwko 3♦(E) graczS wyjdzie w uzgodnione trefle, a jego partner zagra dwukrotnie w ten kolor. Rozgrywający przebije w ręce, wejdzie na stół ♠D (powiedzmy), zaimpasuje kara damą w ręce, ściągnie ♦A i wpuści e-S-a trzecią rundą atutów. Ten odejdzie jednak bezpiecznie ♣K, którego rozgrywający przebije w ręce. Wcześniej czy później gracz E będzie musiał dokończyć rozgrywkę pików i jeśli w drugiej rundzie tego koloru wyjdzie z ręki figurą (na podział 3–3 bądź 4–2 z drugą dziesiątką), odda dwa piki, zatem ostatecznie polegnie bez jednej (odda też jeszcze kiera). Aby zrobić swoje, E musiałby rozczytać, iż S ma dubletona pikowego – wiadomo, że z asem – i w drugiej rundzie tego koloru wyjść z ręki nie honorem, tylko małym pikiem. Kolory młodsze będą dokładnie rozliczone, w starszych rozkład wcale jednak wcale nie musi być taki jak w rzeczywistości, np. N może mieć cztery kiery i trzy piki, a jego partner – dwa kiery i trzy piki. Oczywiście jeśli w pierwszej rundzie pików N dołoży staranną ilościówkę odwrotną ♠3, a rozgrywający jej uwierzy, to w kluczowym momencie zagra na drugiego ♠A u e-S-a i swoje 3♦ zrealizuje. W protokole rozdania spotkamy więc bez wątpienia zarówno wpadkowe 50 dla NS, jak i minimaksowe 110 dla WE. A także 110 po stronie NS, niektórym duetom tej linii przeciwnicy pozwolą bowiem grać 3♣(N), łatwe do zrealizowania.

Minimaks teoretyczny: 3♦(WE), 9 lew; 110 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (N!);

♦ – 9 (WE);

♥ –  7 (WE);

♠ – 7 (WE);

BA – 7 (NS).