Rozdanie 19; rozdawał S, po partii WE.

Rozdanie 19 Rozd. S, po partii: EW	♠ AQ987 ♥ KJT ♦ AJT85 ♣
♠ 4 ♥ 95 ♦ 97432 ♣ AQ862		♠ KJT63 ♥ 643 ♦ 6 ♣ T975
	♠ 52 ♥ AQ872 ♦ KQ ♣ KJ43

¹oczywiście nie ma mowy o wejściu dwukolorowymi 2BA

²czwarty kolor

³zatrzymanie w karach, tylko pięć kierów, modelowo układ 2–5–2–4 albo 2–5–3–1

⁴zachęcające uzgodnienie kierów

⁵brak krótkości, zatem układ 2–5–2–4

^{6, 7, 8, 9, 10} cuebidy

¹¹S nie ma już nic więcej do dodania

¹²S dał dwa cuebidy, przeto dla e-N-a szlemik został przesądzony, marzył mu się jeszcze nawet wielki szlem (teraz już jednak wie, że partner nie ma ♠K, pali się też na pewno coś w treflach)

Sekwencja typu przejęcie inicjatywy przez e-N-a, odpowiadający pyta partnera o układ i kontrole i sam prowadzi licytację. W świetle tego, czego się dowiedział, uważa zapowiedzenie szlemika za przesądzone, ostatecznie wyklucza też zagranie wielkiego szlema. 

albo:

¹oczywiście nie ma mowy o wejściu dwukolorowymi 2BA

²układ 5⁺♠–5⁺♦, forsing do dogranej, odpowiadający przygotowuje pełny opis swojej ręki

³na razie S nic nie wie o ficie kierowym

⁴trzykartowy fit kierowy, a zatem układ 5–3–5–0, w sumie tzw. sekwencja deskryptywna (opisowa), siła 14⁺–16/17^- PC

⁵w treflach palą się wprawdzie miltony, ale S ma przyzwoite kiery oraz – przede wszystkim! – bezcenne ♦K D, w pięciokartowym kolorze partnera, wrzuca więc szlemika

Z drugiej strony 4♥ e-N-a nie forsowały, zatem S – ze spalonymi ♣K W – wie, że o wielkim szlemie nie ma mowy. Proszę zwrócić uwagę, że S mógł mieć w treflach więcej, na przykład ♣K D czy nawet ♣A D, mogłoby mu zaś brakować albo ♦D, albo ♥D. W tych ostatnich dwóch wypadkach szlemik w kiery nie byłby grą prawidłową (choć mimo to nieraz można by było go zrealizować). To właśnie dwie czerwone damy w ręce e-S-a stanowią o tym, iż kontrakt 6♥ jest tu grą wzorcową.

Mimo to wcale nie musi on zostać zrealizowany. Najpierw załóżmy, że przeciwko ostatecznym 6♥(S) W wyjdzie w atu (będzie bowiem wiedział, iż partner na pewno nie ma ♠A, nie można więc liczyć na szybką przebitkę). Rozgrywający utrzyma się wówczas ♥K na stole, po czym postawi na przebicie na stole jednego trefla – by wziąć sześć lew atutowych, pięć karowych oraz ♠A. W drugiej lewie przejdzie zatem do ręki ♦K, przebije w dziadku trefla, po czym – aby swoją grę zrealizować – będzie musiał – w zasadzie – przejąć ♥W asem w ręce, ściągnąć ♥A, zgrać ♦D, wejść na stół ♠A (bez impasu – na ewentualną nadróbkę, brak mu już bowiem będzie kontroli nad treflami) i wykorzystać tamtejsze ♦A W 10. Niby wszystko w porządku, proszę jednak zwrócić uwagę, że tak postępując, S będzie musiał zaasekurować się przed podziałem kar 5–1 (szansa około 15%), a ściśle mówiąc, przed singlem karo przy trzech kierach; zrezygnować zaś z zabezpieczenia się przed ewentualnym rozkładem atutów 4–1, a ściśle mówiąc ♥9 x x x w ręce dowolnego z obrońców (szansa 22,4%). Gdyby bowiem zabezpieczenia te odwrócił, to po przebiciu na stole trefla powinien zgrać ♥W, wrócić do ręki ♦D (licząc na podział tego koloru nie gorszy niż 4–2, ewentualnie 5–1, ale z singlem przy krótszym fragmencie atutów), do końca wyatutować, wejść do dziadka ♠A i wykorzystać pozostałe kara. Przy aktualnym układzie kart drugie karo zostałoby jednak przez obrońcęE przebite, po czym wyszedłby on w trefla, kładąc grę bez dwóch.

Wiele zależy tu zatem od table presence rozgrywającego. Może on też przyjąć założenie, iż skoro padł pierwszy wist w atu, kiery nie dzielą się raczej 4–1 – i w oparciu o nie przeprowadzić zwycięską rozgrywkę.

Drugi wariant: przeciwko 6♥(S) obrońca W wyszedł (mimo wszystko) w singla pikowego. Oczywiście rozgrywający musi zabić pierwszą lewę ♠A na stole, ale to jeszcze nie koniec jego w tym rozdaniu problemów. Najprawdopodobniej także wówczas S zgra ♥K, przejdzie do ręki ♦K, przebije na stole trefla, przejmie dziadkowego ♥W asem w ręce i ściągnie wszystkie pozostałe atuty. Zasadniczo będzie liczył na podział kar nie gorszy niż 4–2. Nie zastanie go wprawdzie, ale z pomocą przyjdzie mu bezredukcyjny przymus karowo-treflowy przeciwko obrońcy W. W momencie zagrania ostatniego kiera sytuacja będzie bowiem wyglądał następująco:

Do ♥7 W nie będzie mógł rzecz jasna pozbyć się kara, zrzuci zatem ♣D (ze stołu pik). Jeśli tylko gracz S właściwie rozczyta wówczas powstałą pozycję, to ściągnie następnie ♦D i będzie kontynuował z ręki ♣K/W. W ten sposób wpuści W na singlowego już w tym momencie ♣A, a tym samym zmusi tego przeciwnika do dopuszczenia go do pozostałych kar dziadka. Będzie to tzw. przymus transportowy (ang. stepping stone squeeze, dosłownie (pierwsze dwa wyrazy): odskoczniaalbo kamień znajdujący się w rzece umożliwiający jej przekroczenie).

Są też inne warianty zwycięskiej rozgrywki (po ataku pikowym), jednak mniej naturalne i bardziej klopotliwe. Na przykład można w drugiej lewie wyjść ze stołu pikiem, a zagraną następnie przez obrońcęE trzecią rundę tego koloru przebić w ręce ♥D albo ♥A. Potem zaś przebić w dziadku trefla, ściągnąć tamtejsze ♥K W, wrócić do ręki ♦K i zagrać pozostałe dwa kiery. W końcówce obrońca W stanie wówczas w prostym karowo-treflowym przymusie.

Jak widać, superprawidłowe 6♥(NS) można zrealizować, ale można też, i to nie popełniając specjalnego błędu, przegrać (szczególnie po wiście w atu), i to nawet bez dwóch. W protokole rozdania spotkamy więc zarówno minimaksowe 980 dla NS, jak i tylko końcówkowe 480 dla tej strony, a także jedynie jedenastolewowe 450 dla NS oraz 50 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny: 6♥(NS), 12 lew; 980 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 6 (NS,WE!);

♦ – 11(NS);

♥ – 12 (NS);

♠ – 9 (NS);       

BA – 11 (NS).