Rozdanie 11; rozdawał S, obie przed partią.

Rozdanie 11 Rozd. S, po partii: -	♠ 74 ♥ AKQ876 ♦ K3 ♣ J76
♠ A832 ♥ J3 ♦ T72 ♣ KQT2		♠ KQJT65 ♥ 54 ♦ QJ65 ♣ 3
	♠ 9 ♥ T92 ♦ A984 ♣ A9854

¹można też pomyśleć o 3♠

²powiedzmy, że jest to inwit do końcówki z fitem kierowym

³można też pomyśleć o prewencyjnych 4♠

albo:

¹można też pomyśleć o 3♠

²powiedzmy, że jest to inwit do końcówki z fitem kierowym

³jak już zaznaczyłem wyżej, można też pomyśleć o prewencyjnych 4♠

¹teraz już S musi powiedzieć 4♥

²zaś graczowi W trudno będzie powstrzymać się przed zalicytowaniem 4♠

Tam, gdzie dojdzie do kontraktu 4♥(N), rozgrywający będzie musiał oddać pika oraz dwa trefle, innej opcji nie ma. Zrobi zatem równo swoje i zapisze minimaksowe 420 punktów po swojej stronie protokołu.

Druga możliwość to ostateczny kontrakt 4♠(E) z kontrą, dojdzie doń szczególnie wtedy, kiedy E wejdzie do licytacji 3♠, nieraz jednakże wystarczą już jego 2♠. Przeciwko tej grze S powinien zaatakować ♥9 (odmiennie), a jego partner – zabić tę lewę – najlepiej ♥A – i wyjść ♦K. Pozwoli to broniącym na wzięcie karowej przebitki, co wraz z ♦K, ♦A oraz ♥K i ♣A złoży się na maksymalną wpadkę bez trzech, za 500. Po optymalnej grze strony NS kontrakt 4♠ okaże się więc obroną nieopłacalną.

W protokole spotkamy zatem  przede wszystkim minimaksowe wpisy 420 dla NS, ale też – jak sądzę, wcale niemało – owe nieopłacalne (dla strony WE) zapisy w wysokości 500 dla NS.

Minimaks teoretyczny:  4♥(NS), 10 lew; 420 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (NS);

♦ – 7 (WE);

♥ – 10 (NS);

♠ – 7 (WE);

BA – 7 (NS).