Rozdanie 26; rozdawał E, obie po partii.

Rozdanie 26 Rozd. E, po partii: obie	♠ K732 ♥ 873 ♦ T2 ♣ Q764
♠ AJT865 ♥ J5 ♦ K743 ♣ 8		♠ 9 ♥ KQT2 ♦ A986 ♣ AK92
	♠ Q4 ♥ A964 ♦ QJ5 ♣ JT53

¹ rewers, 16⁺ PC, zasadniczo 5⁺♦–4♥

² nawet jeżeli teraz 2♠ forsowałyby (a spotyka się różne rozwiązania tego problemu), warto skoczyć na 3♠, aby poinformować partnera o tym, że pikowy sześciokart w ręce odpowiadającego jest przedniej jakości

³ z naciskiem na 4♠

albo:

¹ można pójść i taką drogą, wady: w zasadzie sekwencja ta pokazuje 5⁺♦–4♣, nie precyzuje też siły; zalety: po bardzo prawdopodobnych czwartokolorowych 2♥ partneraE podniesie do 3♥, wskazując modelowo układ 1–4–4–4, nie straci się więc możliwości uzgodnienia żadnego koloru – ani kierów, ani trefli, nie sprzeda się jednak (przynajmniej w tej chwili) poważnej nadwyżki honorowej

² (co najmniej) sześć pikow, inwit

³ z naciskiem na 4♠

Niezależnie od wybranej drogi każdy duet linii WE powinien w rozdaniu tym zapowiedzieć dograną – w piki ewentualnie w bez atu. Kiedy W wskaże dobrej jakości sześciokart pikowy, jego partner – z górnymi wartościami – powinien wybrać grę w kolor. Zresztą nawet po jego ewentualnych 3BA W będzie miał szanse przenieść na 4♠. Ma przecież „kolorowy” układ ręki 6–4 oraz takie piki, iż może w nie z powodzeniem grać nawet przy singletonie w ręce partnera. Koronny argument: przy singlu pik w ręce E podczas gry w bez atu piki ręki W mogą dać tylko jedną lewę – na asa. Jest do nich bowiem tylko jedno boczne dojście – ♦K. Natomiast przy grze w piki nawet jeżeli trzeba będzie oddać dwie (statystycznie) czy nawet trzy (wyjątkowo) lewy atutowe (przy uprzednim założeniu, że E ma tylko jednego pika), to i tak pozostałe wziątki w tym kolorze – cztery czy chociażby trzy – rozgrywający zdobędzie.

Druga sprawa to kontrola nad którymś z kolorów bocznych: treflami albo kierami. Proszę zwrócić uwagę, że nawet przy superkorzystnej konfiguracji pików – drugiej figurze u e-S-a – i możliwości wzięcia – także w bez atu – aż pięciu lew w tym kolorze, końcówka w kolor jest tu wyraźnie lepsza od bezatutowej. W piki weźmie się bowiem bezproblemowo jedenaście lew (po oczywistym zagraniu w pierwszej rundzie atutów z ręki E dziewiątki wkoło – na szansę drugiej figury albo całego mariasza – secowego bądź trzeciego – w ręce S, odda się wtedy tylko jedną lewę pikową); do oddania są tylko pik i ♥A. Natomiast przeciwko 3BA(E) S ma dosyć naturalny wist treflowy – i jeżeli tylko wyjdzie waletem lub dziesiątką (prawidłowo! – wymaga to bowiem tylko jednego dojścia do ręki N), rozgrywający zostanie ograniczony do jedynie dziewięciu wziątek. Pod jednym jeszcze warunkiem – kiedy gracz E zabije pierwszą lewę ♣A w ręce i wyjdzie stamtąd ♥2, S musi wskoczyć ♥A (!) i kontynuować małym treflem. Inaczej rozgrywający miałby szansę, aby po zdobyciu tej wziątki na dziadkowego ♥W wrócić do ręki ♦A, wyjść stamtąd ♠9 i puścić ją wkoło. Dałoby mu to dziesięć lew. W rzeczywistości E raczej by jednak tak nie zagrał, nie wie przecież, że w pikach konfiguracja jest aż tak korzystna. Najprawdopodobniej zatem po utrzymaniu się ♥W kontynuowałby kierem, a potem wyrobił sobie dziewiątą wziątkę w karach. Zrobiłby wtedy tylko swoje; obrońcy wzięliby bowiem kiera, karo oraz dwa trefle.

Podobnie po pierwszym wiście blotką treflową rozgrywający byłby już w stanie zrobić nadróbkę, ale i wówczas w praktyce skończyłoby się zapewne na dziewięciu wziątkach.

W protokole rozdania możemy się więc spodziewać przede wszystkim wpisów w minimaksowej wysokości 650 dla WE, ale też 600 oraz 630 dla tej strony.

Minimaks teoretyczny: 5♠(WE), 11 lew; 650 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (WE);

♦ – 11 (WE);

♥ – 10 (WE);

♠ – 11 (WE);

BA – 9 (WE).