Rozdanie 18; rozdawał E, po partii NS.

Rozdanie 18 Rozd. E, po partii: NS	♠ 753 ♥ AQT ♦ KQJ96 ♣ J5
♠ ♥ K953 ♦ AT7543 ♣ KQ2		♠ AK982 ♥ 8764 ♦ ♣ AT83
	♠ QJT64 ♥ J2 ♦ 82 ♣ 9764

¹ krótkość

Podziały podziałami, ale końcówkę w kiery powinna tu osiągnąć w zasadzie każda para WE. Z tak solidną zacinką w pikach obrońca S może z powodzeniem zaatakować ♥W, po którym to wstępie gracze WE rozpoczną od trzykrotnego zaatutowania. I tak jednak rozgrywający wpadnie tylko bez jednej, weźmie bowiem rozłącznie dwa atuty, jedno karo, dwa piki i cztery lewy treflowe. Inna sprawa, że kontrakt 4♥(E) powinien położyć także wist karowy oraz treflowy (gwoli ścisłości: ale nie ♣9!). N przebije bowiem trzecią albo czwartą rundę trefli, a jego partner – trzecie karo, obrońcy wezmą zatem co najmniej cztery lewy atutowe. Cóż, jak mówi stare brydżowe porzekadło: na rozkłady nie ma rady. W tym na przykład rozdaniu S musiał mógł ♥A, jeżeli drugiego, to przy aktualnym rozkładzie ilościowym rozdania rozgrywający miałby nawet szanse zrobić nadróbkę. Podobnie zresztą byłoby przy ♥A x x u e-S-a, gdyby piki dzieliły się 4–4 albo trefle były rozłożone 3–3 (a także w pewnych przypadkach). A nawet jeśli atuty dzieliłyby się jak w rozdaniu prawdziwym, ale piki byłyby rozłożone 4–4, jedynym atakiem kładącym kontrakt 4♥(E) byłby walet atu!

W protokołach rozdania powinniśmy jednak spotkać przede wszystkim wpadkowe wpisy w wysokości 50 dla WE.

Minimaks teoretyczny: 3♥(WE), 9 lew; 140 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (W!);

♦ – 8 (W!);

♥ – 9 (WE);

♠ – 7 (WE);

BA – 7 (WE).