Rozdanie 17; rozdawał N, obie przed partią.

Rozdanie 17 Rozd. N, po partii: -	♠ 52 ♥ 5 ♦ JT954 ♣ KJT85
♠ Q43 ♥ AKT632 ♦ 3 ♣ A96		♠ AKJT6 ♥ Q9 ♦ 862 ♣ Q72
	♠ 987 ♥ J874 ♦ AKQ7 ♣ 43

¹ dwukolorówka 5⁺–5⁺ na młodszych, przed partią otwarcie jak najbardziej dopuszczalne

² siła koloru!

³ z taakimi karami można sobie pozwolić na taki skok (z punktu widzenia e-S-a odda się tylko trzy lewy w kolorach starszych i statystycznie jednego trefla; wpadka będzie zatem kosztowała tylko 300 punktów, za bez dwóch z kontrą, będzie zatem jak najbardziej opłacalna)

⁴ policytować precyzyjnie się już nie da, przeto W zapowiada po prostu to, co – jak uważa – powinno zostać zrealizowane

¹ dwukolorówka 5⁺–5⁺ na młodszych, przed partią otwarcie jak najbardziej dopuszczalne

² siła koloru!

³ z taakimi karami można sobie pozwolić na taki skok (z punktu widzenia e-S-a odda się tylko trzy lewy w kolorach starszych i statystycznie jednego trefla; wpadka będzie zatem kosztowała tylko 300 punktów, za bez dwóch z kontrą, będzie zatem jak najbardziej opłacalna)

⁴ policytować precyzyjnie się już nie da, przeto W zapowiada po prostu to, co – jak uważa – powinno zostać zrealizowane

⁵ konwencyjne: partnerze, mam jedną lewę, decyduj!, z tylko czterema karami S ma prawo uznać, że bierze w tym kolorze lewę

⁶ ale ja nie mam żadnej, przeto zapowiadam obronne 7♦

Istotnie, mimo podziału kierów 4–1 6♠ będzie musiało zostać zrealizowane. S ściągnie ♦A, a w drugiej lewie wyjdzie w trefla. Rozgrywający zabije na stole ♣A, trzy razy zaatutuje (częściowe, dwukrotne, zaatutowanie i pozostanie w dziadku ♠D, aby wyrobić przebitką kiery, nie miałoby sensu, jako że rozgrywającemu potrzeba sześciu lew kierowych), po czym ściągnie ♥D i… Po dołożeniu przez e-N-a dwóch pików będzie wiedział, że gracz ten miał tylko jednego kiera, w drugiej rundzie tego ostatniego koloru zrobi zatem na stole pewny impas dziesiątką. Da mu to wymagane sześć wziątek kierowych, co wraz z pięcioma pikami oraz ♣A sprawi, iż szlemik w piki zostanie zrealizowany. Patrząc na problem z tego punktu widzenia, obronne 7♦ będą kontraktem jak najbardziej uzasadnionym. Gracz S odda bowiem wówczas tylko cztery lewy: kiera, dwa piki oraz trefla, oczywiście pod warunkiem, że trafi położenie figur w tym ostatnim kolorze. Polegnie wówczas za 800, czyli opłacalnie. Rzecz jasna nietrafienie trefli przechyli szalę na stronę obrony nieopłacalnej; w tych okolicznościach wpadka wyniosłaby bowiem aż 1100, za bez czterech z kontrą. Problemu tego jednak w istocie nie będzie, jako że bez ♣A W na pewno nie wrzuciłby szlemika.

W protokołach rozdania oprócz szlemikowych 980 dla WE spotkamy też na pewno niższe zapisy dla tej strony, a mianowicie 480 i 450. Wiele par WE poprzestanie bowiem na końcówce – 4♠ czy 4♥, na pewno nie wszyscy rozgrywający wezmą też 12 lew. Tam, gdzie N nie rozpocznie od 2BA, nie będzie bowiem żadnych przesłanek, by zaimpasować e-S-owi ♥W. Tam właśnie skończy się na 11 lewach. Przy grze w kiery W pociągnie bowiem po prostu atuty z góry. Ale nawet gdy (dostanie wist karowy, który S zabije figurą i odwróci w trefla, a) rozgrywający zabije trefla asem, to potem, po ściągnięciu ♥D i ♥A, zagra w piki. S będzie musiał przebić czwartą lewę tego koloru, W nadbije wówczas w ręce, do końca odatutuje i wyrobi sobie jedenastą wziątkę na dziadkową ♣D. Przy grze pikowej natomiast – po ataku ♦A i zmianie na trefla – rozgrywający (E) zabije ♣A, ściągnie ♠A K, a potem zagra w kiery i przebije w ręce czwartą rundę tego koloru. A potem dostanie się do dziadka damą atu i wykorzysta kierowe forty. I on weźmie zatem jedenaście lew: pięć pików, pięć kierów i jednego trefla.

Minimaks teoretyczny: 7♦(NS) z kontrą, 9 lew; 800 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 6 (W!);

♦ – 9(NS);

♥ – 12(WE);

♠ – 12 (WE);

BA – 8 (WE).