Rozdanie 27; rozdawał S, obie przed partią.

Rozdanie 27 Rozd. S, po partii: -	♠ QJT654 ♥ JT ♦ A3 ♣ T76
♠ ♥ 93 ♦ KT8754 ♣ QJ432		♠ K9873 ♥ Q8742 ♦ J ♣ 98
	♠ A2 ♥ AK65 ♦ Q962 ♣ AK5

¹ dwukolorówka 5⁺–5⁺ na młodszych

² 5–6♠, kolor dobrej jakości, 9–11 PC, czyli nieforsujące – patrz też niżej

³ na dobrego szlemika nie ma raczej szansy, tym bardziej że dwukolorowe otwarcie W ostrzega też przed nierównymi rozkładami w kolorach starszych

Zainteresowanych teoretyczną podbudową oraz rozwiązaniami licytacyjnymi strony otwierającej po wejściu pierwszego obrońcy dwukolorowymi 2BA odsyłam do artykułu Władysława Izdebskiego Licytacja po interwencji 2BA (młodsze), został on opublikowany na łamach Świata Brydża 7–8/2011, na stronie 52. Autor przedstawia tam całościowy schemat postępowania w tego typu sytuacjach. W naszej sekwencji, jeżeli N chciałby forsująco zgłosić piki, zacząłby od sztucznych 3♦ (forsing do końcówki na longerze pikowym).

Tak czy owak, większość duetów linii NS powinna w rozdaniu tym dojść właśnie do kontraktu 4♠, na ogół rozgrywał go będzie N. Przeciwko tej grze E zaatakuje singlowym ♦W. Rozgrywający zabije pierwszą lewę ♦A w ręce, po czym wyjdzie stamtąd ♠D – na impas króla. Manewr ten powiedzie się, tyle że wyjdzie też na jaw podział koloru atutowego 0(W)–5(E); konieczne będzie więc oddanie w nim dwóch wziątek. Po takim początku – to jest po utrzymaniu się w trzeciej lewie ♠A na stole, aby grę swoją zrealizować rozgrywający mógłby na przykład kontynuować stamtąd małym kierem (!), gwoli absolutnej ścisłości – wolno by mu było ściągnąć wcześniej jedną, nawet dwie figury treflowe. W ten sposób: po pierwsze wyrobiłby sobie dziesiątą wziątkę na honor kierowy w ręce, a po drugie, nie pozwoliłby, aby E pozbył się choćby jednego trefla (co stałoby się, gdyby w czwartej lewie rozgrywający zagrał z dziadka w karo). Byłoby to jednak (wyjście ze stołu małym kierem) zupełnie niepotrzebnym ryzykiem (już lepiej byłoby w trzeciej lewie po prostu zagrać z ręki ♥10 na impas), istnieje bowiem rozgrywka o niebo lepsza, w zasadzie gwarantująca realizację kontraktu. W kluczowym momencie (w lewie czwartej) N powinien mianowicie zagrać ♥A K, ♣A (ewentualnie), przebić w ręce kiera, wrócić na stół ♣K i przebić w ręce jeszcze jednego kiera. W wziąłby wówczas niczym niezagrożone pięć lew pikowych – pierwsze dwie w kolorze: impasoweą i na dziadkowego ♠A, oraz jedną na honor (sekwens ♠W 10 w ręce), a ponadto dwie przebitki kierowe tamże – poza tym zaś dwa kiery, dwa trefle oraz karo. Co więcej, jak już wspomniałem, w świetle ujawnionego rozkładu pików, gwarantowanych co najmniej czterech kierach u E, oraz przy założeniu, że pierwszy wistujący zawistował w singla karowego (bądź iż jeśli ma dwa kara, to na pewno nie posiada singla trefl, tylko także dwie karty w tym kolorze), jest to rozgrywka optymalna, prowadząca do sukcesu także wówczas, gdy to W posiada ♥D (drugą czy nawet trzecią). Tyle tylko, że przy dwóch dubletonach w kolorach młodszych w ręce E, robiąc wcześnie impas ♥D, a potem przebijając w ręce kiera i karo (!), można by zrobić nadróbkę (pięć pików: trzy honory i dwie przebitki w ręce, trzy kiery, dwa trefle i karo).

W protokole tego rozdania zdecydowanie najpopularniejszym wpisem winno być minimaksowe 420 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 4BA(S!), 10 lew; 430dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 8 (S!);

♥ – 9 (S!);

♠ – 10 (NS);

BA – 10 (S!).