Rozdanie 17; rozdawał N, obie przed partią.

Rozdanie 17 Rozd. N, po partii: -	♠ KJ ♥ KQT62 ♦ KJT863 ♣
♠ AT985 ♥ 9 ♦ 5 ♣ AKQ952		♠ 32 ♥ AJ84 ♦ A942 ♣ 863
	♠ Q764 ♥ 753 ♦ Q7 ♣ JT74

¹ tak się w Polsce otwiera z układem starsza piątka–młodsza szóstka

² półforsujące, m.in. tzw minipodniesienie z fitem kierowym (4–6 PC)

³ dwukolorówka piki i młodszy

⁴ propozycyjna, a jednocześnie wskazanie, że E ma „coś” w karcie

⁵ wywiad bezatutowy, dążenie do zagrania maksowych 3BA w oparciu o pełny kolor treflowy

⁶ kiery także trzymane!

albo:

¹ tak się w Polsce otwiera z układem starsza piątka–młodsza szóstka

² półforsujące, m.in. tzw minipodniesienie z fitem kierowym (4–6 PC)

³ dwukolorówka piki i młodszy

⁴ propozycja, a jednocześnie wskazanie, że E ma „coś” w karcie

⁵ zapowiedź nico wątpliwa, nie tylko dlatego, iż gra toczy się w turnieju na maksy

Najczęściej powinno się skończyć na 3BA(E) – gracz W powinien bowiem dążyć do zapowiedzenia tego kontraktu ze względu na posiadanie pełnego longera treflowego i bocznego asa, jego partner ma zaś pewne i szybkie zatrzymania w obu kolorach czerwonych. Przeciwko tej grze S wyjdzie najprawdopodobniej w ♦D, w tym kolorze partnera ma przecież starszą figurę. Rozgrywający zabije drugie karo, po czym – aby grę zrealizować, musiałby w pierwszej rundzie koloru treflowego zaimpasować obrońcy S waleta z dziesiątką. Mimo żeN wskazał duży układ w kolorach czerwonych, nie będzie to jednak zagranie ani łatwe, ani oczywiste. Na pewno rozgrywający zabije więc tę lewę ♣A i przekona się o rozkładzie koloru 4–0. Będzie wówczas kontynuował treflami, wyrobi więc sobie ten kolor, czym ograniczy swoją wpadkę do bez jednej. Tak samo potoczy się rozgrywka po wiście kierowym.

Dużo łatwiej będzie zrealizować kontrakt 5♣, jako że nie trzeba będzie wówczas impasować w ciemno trefli. Przeciwko tej grze N wyjdzie ♥K. Rozgrywający zabije na stole ♥A, po czym w naturalny sposób puści wkoło pika (albo zagra ♠A i pikiem). N weźmie tę lewę ♠W i – załóżmy – odejdzie bezpiecznie ♠K. W zabije w ręce ♠A, ściągnie ♣A i przekona się o złym rozkładzie atutów. Nic to, następnie rozgrywający przebije na stole pika, ściągnie ♦A, przebije w rece karo, przebije pika, przebije w ręce jakąś czerwoną kartę i wyjdzie z ręki dobrym pikiem. S przebije go ♣7, ale ostatnie trzy wziątki – na ♣K D 9 w ręce – będą już należały do rozgrywającego. W ten sposób potwierdzi się znana zasada – wskazówka, iż przy niekorzystnym podziale kluczowego koloru rozgrywający dużo częściej spadnie na cztery łapy, gdy gra w kolor niż przy grze w bez atu. Grając w kolor, ma bowiem do swojej dyspozycji dużo więcej możliwości, manewrów technicznych, eksperci mówią wowczas o większej elastyczności poczynań...

W protokole rozdania spotkamy więc wpisy w wysokości 400 dla WE oraz 50 dla NS, tych ostatnich będzie jednak – obawiam się – dużo więcej…

Minimaks teoretyczny: 3BA(WE), 9 lew albo 5♣(WE), 11 lew; 400 dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 11 (WE);

♦ – 7(NS);

♥ – 7(NS);

♠ – 9 (WE);

BA – 9 (WE).