Rozdanie 1; rozdawał N, obie przed partią.

Rozdanie 1 Rozd. N, po partii: -	♠ 72 ♥ Q5 ♦ AT6 ♣ 975432
♠ 3 ♥ JT942 ♦ Q852 ♣ AQT		♠ QT96 ♥ A8763 ♦ J7 ♣ 86
	♠ AKJ854 ♥ K ♦ K943 ♣ KJ

¹ także we Wspónym Języku – z formalnie 18 PC rękiS aż siedem stanowią krótkie honory – singlowy ♥K oraz secowe ♣K W

² w nowym roku stwierdzamy wyraźnie: także we Wspólnym Języku należy traktować tę odpowiedź jako półforsującą (lub nawet – według ustaleń pary – jako forsing na jedno okrążenie), jest to konsekwencją faktu, iż odpowiedź two over one forsuje do dogranej (z wyjątkiem powtórzenia koloru odpowiedzi na szczeblu trzech – po minimalnym bądź nieokreślonym co do siły rebidzie otwierającego)

³ taki rebid najlepiej opisuje charakter ręki S, jej sześciokartowe piki są bowiem nie tylko dłuższe, ale i wyraźnie solidniejsze od czterokartowych kar; wybór ten następuje również ze względu na grę w turnieju na maksy

Tak więc odpowiedź 1BA na otwarcie 1♥/♠ będziemy odtąd jednoznacznie określać jako półforsującą. A może nawet niebawem stanie się ona pełnym forsingiem (na jedno okrążenie), o trzech zasadniczych znaczeniach: naturalne, bez fitu w kolorze otwarcia; minipodniesiene, czyli 4–6 PC z fitem w tym kolorze; bądź inwit do końcówki (10–11 PC) z fitem trzykartowym w składzie zrównoważonym bądź quasi-zrównoważonym. Problem ten dokładnie omawia i analizuje Marek Wójcicki w swoim nowym opracowaniu standaryzującym dzisiejszy Wspólny Język (Wspólny Język 2012); publikację tę, która właśnie się ukazuje, mocno polecam wszystkim użytkownikom i zwolennikom tego od lat najpopularniejszego polskiego systemu licytacyjnego.

Wracając do aktualnego problemu, alternatywny rebid 2♦ otwierającego mógłby obiec z pasami, choć nie zdarzyłoby się to często, na ogół bowiem na takiego pasa odpowiadający musiałby mieć krótkość w pikach i trzy kara (bądź cztery, ale wtedy przy sile do dziewięciu miltonów). Ale i tak byłoby szkoda, tym bardziej że gra toczy się w turnieju na maksy.

Przeciwko 3♠(S) obrońca W zawistuje ♥W. Powiedzmy najpierw, iż E zabije pierwszą lewę (ze stołu – blotka) ♥A i odwróci w trefla, a jego partner odbierze dwie wziątki w tym ostatnim kolorze i powtórzy kierem. Rozgrywający utrzyma się ♥D na stole, zrzuci z ręki karo, zaimpasuje piki waletem w ręce, ściągnie ♠A K i odda obrońcy E lewę pikową. Ten wyjdzie wówczas w kiera, przeto S przebije w ręce i…

… ściągnie ostatniego pika. Obrońca W znajdzie się wówczas w prostym przymusie karowo-treflowym, dzięki któremu kontrakt 3♠(S) zostanie zrealizowany.

Jeśli zaś E nie zabije ♥A pierwszej lewy (gdy S ma ♥K x x, to po wzięciu jej królem w ręce może powtórzyć kierem, wówczas E zagra w atu – i jeżeli rozgrywający zabije w ręce ♠A i przebije w dziadku kiera, to nie będzie w stanie zaimpasować pików – tak przynjamniej może rozumować obrońca E), wbrew pierwszemu wrażeniu rozgrywający znajdzie się w nieco trudniejszej sytuacji. Otóż po wzięciu pierwszej lewy ♥K może on ściągnąć ♠A, wejść na stół ♦A, zaimpasować piki waletem, ściągnąć ♠K, a następnie zagrać ♦K i ♦10. Wykorzysta w ten sposób podział kar 3–3 oraz 4–2 z drugą figurą. W tym wypadku zrobi swoje, odda bowiem pika, karo oraz dwie lewy treflowe.

Gdzie tu zatem zagrożenie dla kontraktu czy pułapka na rozgrywającego? Otóż jeśli swój jedyny pobyt na stole (♦A) rozgrywający wykorzysta nie do zagrania na impas pikowy, tylko wyjdzie stamtąd wówczas w trefle, aby trafić palcówkę w tym kolorze – to wpadnie bez jednej. Odda bowiem dwa trefle, dwa piki i karo. A taka rozgrywka miałaby jak najbardziej sens, przecież piki można zagrać też z góry (z ręki), odda się wówczas tylko jedną lewę w tym kolorze przy jego podziale 3–3 oraz 4–2 z drugą damą bądź ♠10 9 sec. Natomiast grając z ręki trefle, w zasadzie zawsze odda się w tym kolorze dwie lewy. Zatem aby osiągnąć cel oddania (co najwyżej) trzech lew w kolorach czarnych rozgrywka podegrać ze stołu trefle, a piki zagrać z góry jest lepsza od alternatywnej impas pik, a trefle z ręki, a więc i statystycznie uzasadniona. Zagranie na impas pikowy ma wszakże jednak jeden istotny plus: otóż może ono pozwolić rozgrywającemu na nieoddanie ani jednej lewy w tym kolorze, a wówczas zrealizuje on swoją grę nawet wtedy, gdy odda dwa trefle i karo; w momencie wykonywania kluczowego zagrania nie będzie bowiem jeszcze znał sytuacji w tym ostatnim kolorze.

Tylko niektóre duety NS staną jednak przed wzmiankowaną wyżej rozgrywkową palcówką treflową, przeto najpopularniejszy zapisem w protokole będzie 140 dla NS.

Minimaks teoretyczny: 4♥(WE) z kontrą, 9 lew; 100 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 9 (NS);

♦ – 8 (NS);

♥ – 9 (WE);

♠ – 9 (NS);

BA – 6 (NS).